Rastuszek - the agility star

Przez kilka ostatnich dni kładłam się spać wyjątkowo późno, a wieczorne godziny spędzałam głównie na oglądaniu zasobów na swoim komputerze i na YouTube'ie. Przekopałam się przez stos filmików z moją agilitującą Rastuchą i strasznie mi się zrobiło sentymentalnie.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://3.bp.blogspot.com/-zx6E2pS1xC0/ULkT926AnRI/AAAAAAAAAGk/RIXWdKeEZQ0/s1600/rr2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="208" src="http://3.bp.blogspot.com/-zx6E2pS1xC0/ULkT926AnRI/AAAAAAAAAGk/RIXWdKeEZQ0/s320/rr2.jpg" width="320" /></a></div> <br /> <br /> W związku z tym natchnęło mnie, żeby napisać o tym więcej.<br /> <br /> Rasta to pies, z którym praca w agility jest pełna cieni i blasków. Zacznijmy więc od złych rzeczy, żeby zakończyć optymistycznie i wesoło ;-)<br /> <br /> Jeśli chodzi o predyspozycje fizyczne Rasty, to.. nie jest różowo. Jest co prawda bardzo drobnej kości, a jej ciało jest wyjątkowo elastyczne, jednocześnie jednak ma absolutny brak klatki piersiowej i zero mięśnia. Nie znaczy to, że nie ma dobrej kondycji - bynajmniej! Dużo spaceruje, biega za frisbee, przy rowerze może na luzie przebiec 15 km, głównie galopem, robiąc przystanki na pływanie w stawie. Mięśni jednak nigdy od tego nie nabrała.. Widocznie jednak ten typ tak ma. Przepaść między nią a Smokiem jest ogromna, bo młody wygląda przy niej jak napakowany amstaff ;-)<br /> <br /> W kwestii jej cech psychicznych mam bardzo ambiwalentne uczucia. Niestety Rasta kompletnie nie potrafi radzić sobie ze swoimi burzliwymi emocjami. Na treningu nie potrafi odpocząć - nawet kiedy siedzi w klatce przykrytej kocem, denerwuje się, nakręca i głośno o tym mówi. Jest to ogromny problem, który niezwykle utrudnia trenowanie, bo zamiast męczyć się bieganiem po torze, ona spala się pomiędzy swoimi przebiegami. Poza klatką zresztą też nie jest najlepiej. Co prawda i tak obecnie jest już nieźle - potrafi przekierować swoją złość (że inne psy biegają między hopkami a tunelami, a od niej wymagają opanowania) na szarpanie smyczy. Wcześniej jej najlepszym pomysłem na odreagowanie było wpadnięcie na tor z furią i straszenie ćwiczącego psa kłapaniem mu przed nosem. Czasem wywiązywała się z tego bójka, a innym razem jakiś biedaczek uciekał przestraszony Rastowym potworem z toru.. Tak źle i tak też niedobrze.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://4.bp.blogspot.com/-0hwFIqwe4Pw/ULkUAFeCKhI/AAAAAAAAAG8/YtT87BV86zg/s1600/rr5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://4.bp.blogspot.com/-0hwFIqwe4Pw/ULkUAFeCKhI/AAAAAAAAAG8/YtT87BV86zg/s320/rr5.jpg" width="320" /></a></div> <br /> Długo wmawiano mi, że to moja wina, bo nie nauczyłam psa odpoczywać.<br /> Po sześciu latach życia z Rastą i jednoczesnej obserwacji innych psów mogę rzec: BEZYDURA.<br /> <br /> Jasne, mogłam od pierwszych wspólnych dni pracować nad tym, żeby była cicho i spokojnie. To jest moje zaniedbanie - choć może to nietrafne słowo, bo raczej nie tyle zaniedbanie, co niewiedza. Rasta była moim pierwszym psem i nikt wówczas nie powiedział mi, że szczeniaka się nie tylko nakręca, ale i wycisza.<br /> Tak czy inaczej, im dłużej miałam do czynienia z innymi psami, również rasy border collie, tym mocniej utwierdzałam się w przekonaniu, że to jednak nie do końca kwestia wychowania. Większość psów, nawet tych z zupełnie początkującymi właścicielami, potrafiła zachowywać się normalnie w momentach, w których Rasta darła jadaczkę, wymachiwała kończynami i przeżywała ogólny ból istnienia z powodu izolowania ją od czynnego ruchowo świata. Do tego od początku była psem z kamienia, na którego można działać prośbą i groźbą, a ona i tak nie jest w stanie na dłużej zmienić swojego zachowania. Jeśli wie, że za uporczywe miotanie się i szczekanie czekają ją nieprzyjemności - szczeknie i zwieje. Nie powstrzyma się od wydarcia, inaczej by wybuchła.. <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <br /> Rasta w ogóle jest bardzo reaktywna. Kiedy zaczęła bać się strzałów, pojawił się nam kolejny problem z trenowaniem. Musiałam dojeżdżać na treningi na drugi koniec Warszawy metrem, a to urosło do rangi wielkiego kłopotu, kiedy Rasta usłyszała, jak metro 'strzela'. Doszło w końcu do tego, że po godzinnym dojeździe na trening była już całkiem wypompowana i po wyjściu z klatki na pierwsze przebiegi potrafiła np. rzucać się do gryzienia ziemi.. Długo takiego trenowania nie wytrzymałam. Przykro było patrzeć, jak pies, który zawsze na hasło 'idziemy na trening' jęczy i podskakuje z radości, ustawiając się pod drzwiami, na to samo zdanie kuli uszy i oddala się w cichy kącik, a po wyjściu z domu jest już psychicznie zmaltretowanym zwierzątkiem, które pragnie wrócić do domu do swojej klateczki.<br /> <br /> Rastę zabijała też jakakolwiek presja. Pamiętam, że kiedy pojechałam z nią na czterodniowe zawody (IABC 2009 - super impreza, tak na marginesie!) i zobaczyłam, że obok domków jest jezioro, wpadłam w panikę - 'no to po bieganiu'. Rasta miała wtedy absolutną fazę na wodę i ciągnięta niewidzialnymi siłami oddalała się w kierunku zbiornika, głucha i ślepa na wszelkie znaki z Ziemi. Nie chciała aportować piłki ani żadnych zabawek, jedynie patyki były fajne. Postanowiłam więc za wszelką cenę sprawić, że Rasta BĘDZIE bawić się piłką obok wody. Zabrałam psa, zabawki i zestresowana poszłam nad jezioro. Rzuciłam piłkę, a Rasta natychmiast zrobiła coś w stylu "Jezus Maria, daj mi spokój, idę do domu" i tyle było z naszego odkręcania.<br /> <br /> Jeśli chodzi o kwestie stricte agilitowe, Rastusia występowała w roli królika doświadczalnego. Tysiąc przetestowanych sposobów na nauczenie jej stref, nieregularnie tłuczony slalom tunelowy..  myślę, że to CUD, że po takim systemie nauczania (trenując w Sopocie nie doczekałam się możliwości trenowania na rozsuwanym slalomie) ona tak ładnie robi slalom. Strefy pominę milczeniem.. ;-) <br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://3.bp.blogspot.com/-j-eZNROkkEc/ULkT9IvtakI/AAAAAAAAAGg/JctEInmNPoA/s1600/rr1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="158" src="http://3.bp.blogspot.com/-j-eZNROkkEc/ULkT9IvtakI/AAAAAAAAAGg/JctEInmNPoA/s320/rr1.jpg" width="320" /> </a></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <span style="font-size: xx-small;">fot. Ewa Kiryk </span></div> <br /> Pamiętam, że na pierwsze zawody agility pojechałam z nią tylko w roli widzów. Miała już osiągnięty wiek, który otwierał jej możliwość startów, ale startować się z nią wówczas nie dało. Inne psy w jej wieku debiutowały na torze, a ja tylko patrzyłam i modliłam się, żeby kiedyś udało nam się znaleźć po tej drugiej stronie ringu.<br /> Kilka miesięcy później pojechałam z nią na pierwsze zawody. Prawie umarłam ze stresu (obok pola agilitowego był STAW) ale udało nam się pomyślnie ukończyć wszystkie tory i nawet coś tam wygrałyśmy. Potem już było z górki. Po jakimś czasie startowanie z nią stało się wielką przyjemnością, w międzyczasie przeżyłam wielką rewolucję podejścia do swojego psa i skutek był taki, że Rastka zaczęła dużo fajniej biegać.<br /> <br /> Tak R. biegała na początku:<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="true" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/XtaEGD-DJVY?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="true" width="320"></iframe></div> Tak trochę później:<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="true" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/QgZrNTxksa0?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="true" width="320"></iframe></div> <br /> <br /> Nie było dobrze ;))<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="true" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/0mlcOaZ6SRI?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="true" width="320"></iframe></div> <br /> Potem powoli coś zaczęło się zmieniać..<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="true" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/xFxOKTxa9Cs?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="true" width="320"></iframe></div> <br /> Bywało nawet całkiem fajnie (te komentarze :D):<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="true" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/V96sMWhX2PU?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="true" width="320"></iframe></div> <br /> Tu już nie trenowałam, więc oczywistą oczywistością jest, że nie mogło być najświetniej:<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="true" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/lMgykY6Ut8o?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="true" width="320"></iframe></div> <br /> ...ale tendencja nadal była taka, jaką chciałam widzieć i ogólnie byłam ucieszona z tego, jak Rastianna biega:<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <iframe allowfullscreen="true" frameborder="0" height="266" mozallowfullscreen="true" src="https://www.youtube.com/embed/kACyLBf0dEA?feature=player_embedded" webkitallowfullscreen="true" width="320"></iframe></div> <br /> Niestety, zawody w Sopocie w 2010 roku były naszymi ostatnimi zawodami :( Potem gwałtownie uszczupliły mi się zasoby pieniężne i musiałyśmy zawiesić zarówno starty jak i treningi.<br /> <br /> Rasta nie mogła się dłużej spełniać w agility, jednak do tej pory wiedzie wesołe życie 'wiejskiego burka'. Co prawda ma więcej rozrywki fizycznej, niż intelektualnej, ale dzięki temu jest w świetnej kondycji. Mieszkanie w stadzie naprawdę dobrze jej robi i nigdy się nie spodziewałam, że mój aspołeczny pies tak dobrze zaadaptuje się do życia z innymi psami. Mieszkamy koło świetnego miejsca spacerowo-sportowego, więc Rastita ma więcej ruchu niż kiedykolwiek wcześniej.<br /> <br /> Niestety 'po drodze' wyszła jej dość dziwna przypadłość, której przyczyny do tej pory nie poznałam i pewnie nigdy nie poznam. Myślałam, że to omdlenie w 2009 roku to był jednorazowy epizod, jednak sytuacja powtarzała się kilka razy, choć - na szczęście! - nie w tak ekstremalnie stresującej odsłonie, jak za pierwszym razem. Wszystkie wyniki badań ma świetne, więc być może cała ta sprawa pozostanie tajemnicą. Podejrzewam, że styki w jej mózgu nie trybią tak, jak trzeba i te zaburzenia to coś w rodzaju, jak ja to nazywam, kryptopadaczki - <i>border collie collapse</i>. <br /> <br /> Z bieganiem w upale też kiedyś nie miała kłopotu - aż do.. sterylizacji. Po sterylce wszystko się zmieniło, niestety na gorsze. Zdaję sobie sprawę z tego, że Rasta jest przypadkiem jednym na milion, że po sterylizacji psuje się psu zdrowie i nikogo nie zamierzam zniechęcać do tego zabiegu. Mimo wszystko od tej pory - aż do odwołania (? ;)) będę brać psy w wersji chłopięcej.<br /> <br /> BTW, po trenowaniu z Rastą zostało mi to straszne cackanie się z psią robotą. Smok jest cyborgiem, w wieku siedmiu miesięcy pojechał na pierwszy trening agilitowy i przez ponad godzinę zachował 100% naładowanej baterii, co było dla mnie ogromnie pozytywnym szokiem. Oby tak dalej :-)<br /> Rasta wchodzi na tor agility albo na pole z frisbee nakręcona na 300%, a to powoduje, że jakość treningu spada z każdą minutą. Po wyczerpującym treningu jest styrana bardziej niż inne psy i chętnie wraca do domu.. <br /> <br /> Wygląda jednak na to, że agilitowanie (o ile nie jest to trenowanie w upale) nie powoduje u Rastki wielkich problemów zdrowotnych, więc mam nadzieję, że jej kariera nie jest jeszcze skończona. Nie wróżę jej spektakularnych sukcesów (na co bowiem można liczyć, gdy nie nauczyło się psa zaliczania stref?), ale bardzo dobrze mi się z nią biega, a zwłaszcza świetnie startuje. Jest kochana, bardzo się stara, ma fabrycznie wbudowane robienie bardzo ciasnych łuków.. no i jest coraz szybsza :-) <br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://1.bp.blogspot.com/-mpl2jXdiB5o/ULkT_H7DDLI/AAAAAAAAAG0/DpxXa9Tryuo/s1600/rr4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://1.bp.blogspot.com/-mpl2jXdiB5o/ULkT_H7DDLI/AAAAAAAAAG0/DpxXa9Tryuo/s320/rr4.jpg" width="240" /></a></div> <br />

Rastuszek - the agility star

Przez kilka ostatnich dni kładłam się spać wyjątkowo późno, a wieczorne godziny spędzałam głównie na oglądaniu zasobów na swoim komputerze i...

Niewiarygodne, ale prawdziwe: obejrzałam film.

Jak w tytule - ogłaszam uroczyście wszem i wobec, że obejrzałam film!<br /> Tak, tak, proszę się nie dziwić - to w moim przypadku nie lada wydarzenie. Nieczęsto świadomie i dobrowolnie zdarza mi się podjąć wyzwanie w postaci oglądania filmu, a jeśli to w końcu następuje, to wyłącznie późnym wieczorem, kiedy nie mam już nic do zrobienia i.. no właśnie - i zbieram się do spania. A to oznacza, że po pięciu minutach od napisów tytułowych zatapiam się w objęciach Morfeusza i wkraczam do krainy snów. Potem budzę się mniej więcej w połowie filmu i pod postacią kołdrowej mumii wywlekam zwłoki do sypialni.<br /> W całej swojej 'karierze krytyka filmowego' zdarzyło mi się nie zasnąć na trzech, może czterech filmach. Żeby było śmieszniej, w tej chwili nie pamiętam nawet ich tytułów, z jednym chlubnym wyjątkiem - <i>Black Swan</i>, czyli <i>Czarny Łabędź</i>. Bardzo spoko filmidło. Wojtek oczywiście na nim zasnął i chrapał mi głośno zza pleców, co nieco zakłócało emocjonalny odbiór filmu, ale i tak uważam ten seans za udany.<br /> <br /> Nie pasjonuję się oglądaniem filmów nie tylko dlatego, że uważam to za stratę czasu (a moje komórki mózgowe nie uznają argumentu, że nieraz tracę czas równie mocno, klikając w klawiaturę i gapiąc się w ekran laptopa). Po prostu rzadko który film mi pasuje - chyba że jest reżyserowany przez Quentina Tarantino, mojego filmowego mistrza i wirtuoza. Zazwyczaj odrzucam propozycję oglądania filmu już po usłyszeniu tytułu. Na drugim etapie eliminacji odpadają westerny, sensacyjne, historyczne oraz amerykańskie thrillery, horrory i inne szmatławce, w których fabuła opiera się na tym, że ofiara losu ratuje świat. I tak, koniec końców, nie zostaje nic i Wojtek sam bawi się w kino domowe.<br /> <br /> Ale do rzeczy - w piątek, ogarnięta resztkami grypowej niemocy, dałam się namówić na oglądanie filmu. Nie był to seans 'do poduszki', ba - włączyliśmy film o siedemnastej, a to nawet jeszcze nie wieczór (choć obecnie mój umysł od godziny 16. mówi mi, że jest ciemna, ponura i złowroga noc).<br /> <br /> Rzeczony film jest pod tytułem <i>Jesteś Bogiem</i> i traktuje o początkach Paktofoniki.<br /> Mogę go podsumować krótko: słaby film o historii, która ma wielki potencjał. Dobrze opowiedziana mogłaby stać się superprodukcją. Tym razem jednak na pewno tak się nie stanie.<br /> <br /> Zacznę od plusów - rola Marcina Kowalczyka, który zagrał Magika - MISTRZ. Naprawdę dobry, zrobił na mnie wrażenie (scena, kiedy rapował fragment <i>Plus i Minus</i>!!!!). Reszta filmowej Paktofoniki też na piątkę, choć pozostali dwaj członkowie składu nie spowodowali, że moja szczęka znalazła się na podłodze.<br /> Film generalnie klimatyczny i wiarygodnie stylizowany. Gdyby tylko nie ten puchaty mikrofon, pojawiający się nagle na górze kadru....<br /> No właśnie! Oglądałam wersję festiwalową i szczerze muszę przyznać, że takiej chałki jeszcze nie widziałam w żadnej produkcji. W jednej chwili widz, zanurzony w fabule i wczuwający się w nastrój, wypada zupełnie z przedstawionego świata. To tak, jakby czytać wciągającą książkę w zatłoczonym autobusie i mając nad sobą stado ludzi.<br /> Nawet mnie, jako laikowi, rzuciły się w oczy krótkie, nic nie znaczące dla całości fabuły kadry. O reszcie kwestii technicznych ze względów oczywistych nie będę się wypowiadać (wbrew zasadzie 'nie znam się, to się wypowiem' ;)). <br /> <br /> Twórca filmu wprowadził do akcji sporo wątków fikcyjnych, wiele sytuacji 'z realu' przeinaczył - jego prawo. Osobiście jednak chciałabym, żeby w przyszłości powstał film dokumentalny o PFK i mam nadzieję, że produkcja Leszka Dawida nie będzie tak postrzegana.<br /> <br /> Jeśli chodzi o względy fabularne, tutaj też spostrzegłam wiele uchybień.<br /> Największy kwas - scena, w której Magik, pokłócony wcześniej z żoną Justyną i starający się o rozejm, przytula w hipermarkecie fankę, a całe zajście widzi na kamerze z monitoringu.. Justyna, oczywiście.Tani, przereklamowany chwyt rodem z ogłupiających filmideł, zwykle produkcji amerykańskiej. Co jeszcze bardziej kwasowe - w dalszej akcji filmu nic z wyżej wspomnianej sceny nie wynika. Jakby autor zapomniał, po co to właściwie wymyślił. Coś dzwoni, ale nie wiadomo w którym kościele?<br /> To zresztą nie jedyny wątek, który poruszony gwałtownie, zostaje bez echa. W drugiej części filmu widzimy scenę, w której Magik jedzie samochodem z Gustawem i przestrasza się postaci na świecącym billboardzie. To zapewne aluzja do schizofrenii, na którą podobno cierpiał. Szkoda tylko, że widz, który o tym nie wie, z filmu na pewno się tego nie dowie. Wątek nie zostaje rozwinięty ani ponownie podjęty w toku akcji.<br /> Inna sytuacja - tworzenie się Paktofoniki. Rozumiem, że zamysł reżysera był taki, żeby pokazać Rahima jako nieśmiałego, początkującego rapera, który nie ma nic wspólnego z wielkim światem hip-hopu. Niemniej, sytuacja którą przedstawił w filmie jest zwyczajnie absurdalna. Zasugerował, że niezbyt ogarnięty i nie do końca utalentowany chłopaczek udał się do Magika - wówczas już sławnego i szanowanego w kręgach hiphopowców - żeby zaproponować mu 'zawiązanie paktu', a Magik bez większego zastanowienia przystaje na tę propozycję. Odchodzi od swojego dotychczasowego składu, żeby tworzyć muzę z nowo poznanym kolegą. <i>Bitch, please..</i><br /> No i co z tym nieszczęsnym beatboxerem? Wchodzi do pokoju, w którym siedzą członkowie Paktofoniki, bitboksuje, Rahim każe mu <i>podjąć daleką podróż w nieznane</i>... a potem nagle pojawia się na koncercie PFK, i to bynajmniej nie po tej bardziej zatłoczonej stronie bandy!<br /> <br /> Takich niejasności jest w filmie wiele - zbyt wiele. Zupełnie nie ogarnęłam, jak autor chciał przedstawić postać Gustawa Zarzyckiego. Przez dziewięćdziesiąt procent akcji pokazuje go jako poczciwego faceta, który pomógł Paktofonice wybić się, wyjść z biedy (to, jak powszechnie wiadomo, element fikcyjny - żaden z członków w momencie tworzenia się grupy nie hodował pająka w portfelu). Wspierał Magika duchowo i finansowo, był dla niego życzliwy i dobry. W obliczu takiej kreacji jedna z końcowych scen filmu jest dla mnie zupełnie niezrozumiała. Mam na myśli spotkanie Rahima i Fokusa z Zarzyckim - Gustaw nie chce dać raperom pieniędzy, które należały się Magikowi i twierdzi, że Piotr za życia zdążył już odebrać swoją 'działkę'. Pokazuje chłopakom zeszyt, w którym zapisywał kwoty, jakie dostawał od niego Magik. Rzeczywiście w filmie kilkakrotnie można zobaczyć, jak Gustaw daje mu kasę i zapisuje to w swoim kajeciku.<br /> No więc - o co chodzi w tej scenie? Czy reżyser sugeruje, że producent muzyczny kłamał? Pod maską opiekuńczego pana Gustawa skrywał się wyrachowany oszust, dbający tylko o własny interes? A może to z Rahimem i Fokusem było coś nie tak? Pierwsze co robią po śmierci przyjaciela, to próbują zagarnąć pieniędzy, które należały się zmarłemu? Ponownie - reżyser miał jakiś pomysł, ale nie potrafił wprowadzić go w życie. Film mu się urwał..<br /> <br /> Cóż. Może Leszek Dawid się rozkręci i następna produkcja wyjdzie mu lepiej. Polecam i nie polecam jednocześnie. I więcej filmów chyba nie będę oglądać, żeby nie spoilerować bezczelnie o nich na blogu :-)<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://4.bp.blogspot.com/-Cgm-zDSo4ns/UKpkPIXH3OI/AAAAAAAAAGQ/gISZ2LKUXvA/s1600/pkf.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/-Cgm-zDSo4ns/UKpkPIXH3OI/AAAAAAAAAGQ/gISZ2LKUXvA/s320/pkf.jpg" width="250" /></a></div>

Niewiarygodne, ale prawdziwe: obejrzałam film.

Jak w tytule - ogłaszam uroczyście wszem i wobec, że obejrzałam film! Tak, tak, proszę się nie dziwić - to w moim przypadku nie lada wydarz...

Człowiek człowiekowi wilkiem, a zombie zombie zombie

..to tak a propos minionych świąt.<br /> <br /> Przeraziły mnie poważnie przedwczorajsze Fakty, w których pokazano rozjuszoną kolejkę przed cmentarzem na warszawskim Bródnie <a href="http://fakty.tvn24.pl/droga-przez-meke,286271.html">(polecam, hicior!)</a>. Nikomu nie udało się nagrać i opublikować tych przepychanek i przekleństw, jakie się tam rzekomo pojawiły, ale jestem w stanie wyobrazić sobie, co tam się działo.<br /> Dla większości Dzień Wszystkich Świętych już od dawna nie jest dniem zadumy, refleksji i modlitwy w intencji zmarłych. To raczej coraz mocniej skomercjalizowane święto; ludzie masowo wyruszają na cmentarze, żeby zapalić symboliczny znicz na grobie i... no właśnie, i co dalej? Problem w tym, że chyba nic.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://1.bp.blogspot.com/-a68b0CDCK5g/UJU89LJ4LGI/AAAAAAAAAGA/7LUS1ZJOsNg/s1600/znicz.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="313" src="http://1.bp.blogspot.com/-a68b0CDCK5g/UJU89LJ4LGI/AAAAAAAAAGA/7LUS1ZJOsNg/s320/znicz.jpg" width="320" /></a></div> <br /> <br /> Doskwiera mi ta polska nibyreligijność, te wszystkie wymuszone gesty, 'bo tak wypada i taka jest tradycja'. To samo jest na Wielkanoc, na Boże Narodzenie. Ci, którzy nazywają siebie katolikami, już od dawna nie widzą w świętowaniu żadnego mistycyzmu. Na Wielkanoc trzeba upiec mazurka, na Wigilię kupić prezenty, w Święto Zmarłych pokiwać się chwilę nad grobami zmarłych członków rodziny, rozmyślając o tym, co podać gościom na obiad, gdy już wydostaną się z cmentarza.<br />   <br /> Ciekawa jestem, jak duży odsetek tych opisanych wyżej wie, że teoretycznie pierwszy listopada nie jest dniem smęcenia i żałoby. Jak sama nazwa wskazuje, jest to dzień Wszystkich Świętych - tych powszechnie znanych i tych 'osobistych'. Cechą wspólną tych zmarłych osób jest fakt, że obecnie balują szczęśliwie w Raju. Co innego drugi listopada, dzień Zaduszny - czas modlitwy o odkupienie grzechów tych, którzy przed śmiercią nie zdążyli zapunktować u Tego Na Górze tak, żeby przekroczyć niebios bramy. <br /> Tak to jest, jak się ma do czynienia z bezmyślną masą (albo inaczej: masa zawsze staje się bezmyślna, właśnie przez to, że jest masą)...<br /> <br /> <br /> * * *<br /> <br /> Z okazji początku listopada media zaczęły kręcić się wokół spraw, że tak powiem, funeralnych. Udało mi się trafić na reportaż Uwagi! TVN <a href="http://uwaga.tvn.pl/380132,reportaze,smierc_to_ich_praca,wideo_detal.html">o rodzinnym biznesie pogrzebowym</a>, na Newsweekowy <a href="http://www.sadistic.pl/wywiad-z-balsamista-vt149116.htm">wywiad z balsamistą</a> oraz trafić na ogłoszenie na temat, ekhm, <a href="http://warszawa.naszemiasto.pl/artykul/1599131,dzien-otwarty-w-spopielarni-zmarlych,id,t.html">niecodziennej atrakcji turystycznej.</a><br /> Doszłam również do wniosku, że gdy zbliża się pierwszy listopada, grabaże i właściciele zakładów pogrzebowych szykują się na deszcz gotówki. Zawsze po cmentarnych szopkach mają dużo roboty i - niestety - <a href="http://moto.money.pl/wiadomosci/aktualnosci/artykul/akcja;znicz;2012;-;pierwsze;statystyki,223,0,1190111.html">w tym roku nie będzie inaczej</a>. Tak to właśnie jest z tymi świętami.<br /> <br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://dcs-188-64-84-28.atmcdn.pl/scale/o2/tvn/web-content/m/_i/2b38c2df6a49b97f706ec9148ce48d86/ea13536c-2945-11e1-ab82-001517b10ed8.jpg?type=1&quality=85&srcmode=4&srcx=0/1&srcy=0/1&srcw=800&srch=600&dstw=800&dsth=600" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="197" src="http://dcs-188-64-84-28.atmcdn.pl/scale/o2/tvn/web-content/m/_i/2b38c2df6a49b97f706ec9148ce48d86/ea13536c-2945-11e1-ab82-001517b10ed8.jpg?type=1&quality=85&srcmode=4&srcx=0/1&srcy=0/1&srcw=800&srch=600&dstw=800&dsth=600" width="320" /></a></div> <br /> Oglądając te wszystkie linki zaczęłam się zastanawiać, ile czasu i pokoleń jeszcze musi minąć, żeby pozmieniały się niektóre trendy. Osobiście zdecydowanie nie chciałabym, żeby po mojej śmierci ktoś kupił dla moich zwłok wypasioną trumnę, komplet eleganckich ciuchów... i wrzucił ten cały majdan do ziemi. Kasa w błoto, a właściwie w glebę. Wszystkich tych, których będę miała zaszczyt pochować (?), wyposażę w co tylko będą chcieli, ale zastrzegam! Gdyby mi się kiedyś niechcący umarło, czego sobie na najbliższe dekady nie życzę, to poproszę, kolejno: wszystkie flaki, które mogą się jeszcze komuś przydać (no ciekawe które to, hłe hłe), powyciągać i rozdać; zrobić ze mnie popiół i rozsypać w jakimś ładnym miejscu, a zamiast kwiatów przynieść na pogrzeb na przykład żarcie dla bezdomnych psów w schronisku. I nie robić takiej akcji, żeby moi wnukowie (o fuj, kolejna abstrakcja - ależ mnie dzisiaj wyobraźnia ponosi) musieli jeździć na mogiłę babci Asi wśród tych wszystkich pijaków i wariatów, jacy szarżują na drogach z okazji pierwszego listopada.). Chciałabym żyć w ich wspomnieniach (Wikipedią i innymi poważnymi publikacjami też nie pogardzę), a nie w kalendarzu obowiązków. <br /> <br /> Na koniec pozwolę sobie wkleić jeszcze jeden link - <a href="http://chustka.blogspot.com/">link do bloga Chustki</a>. przejmująca, wzruszająca lektura, dająca w głowę łopatą i zmuszająca do zastanowienia się nad tym, czy nasze codzienne problemy rzeczywiście są tak wielkie, żeby z ich powodu nie móc cieszyć się życiem. Nie znałam Joanny osobiście, ba - jej blog zaczęłam czytać dopiero parę dni temu - ale od kilku wieczorów pogrążam się w lekturze całej tej strony, od samego początku, co i Wam wszystkim polecam. Mega wielki szacun dla (pochowanej dziś...) Chustki.

Człowiek człowiekowi wilkiem, a zombie zombie zombie

..to tak a propos minionych świąt. Przeraziły mnie poważnie przedwczorajsze Fakty, w których pokazano rozjuszoną kolejkę przed cmentarzem ...

Acta fabula est?

Skoro świt wybiegam z domu. Czasem, gdy jeszcze nie zacznę biec, czuję, że jest mroźno i wietrznie, ale nie dzisiaj. W przeciwieństwie do wczoraj, nie jest wcale zimno. Jest też jaśniej niż w ostatnich dniach - spadł śnieg.<br /> Cicho, pusto, miasto jeszcze śpi. Słyszę tylko przejeżdżające po ulicy samochody; dźwięk wydaje się zwielokrotniony przez tę śnieżną pokrywę. Biegnę niezbyt szybko, moje buty ślizgają się po podłożu i zapadają w śnieg. Całe stopy mam już mokre; nie jest to przyjemne uczucie, ale najważniejsze, że nie jest mi zimno. <br /> Nie mogę się skupić na niczym innym, niż na biegu. Zazwyczaj, kiedy robię luźne rozbieganie, rozmyślam sobie o przeróżnych sprawach. Ale nie zimą! Teraz myślę tylko o tym, żeby się nie poślizgnąć i nie wyłożyć na zaśnieżonej ścieżce. Mokre spodnie i rękawiczki, smagane wiatrem, mogłyby być uciążliwym dodatkiem.<br /> Dużym susem przeskakuję kałużę przed przejściem dla pieszych i lecę dalej. Dobiegam do zakrętu, zbaczam ze ścieżki i... co za miła niespodzianka! Długi odcinek ziemnej drogi bez śniegu! Przyspieszam znacznie i biegnę jak młoda gazela. Moje tętno jednak wcale nie przyspiesza; po chwili uświadamiam sobie, że nie poruszam się specjalnie szybko. To tylko wrażenie po zejściu z grząskiego podłoża. <br /> Cicho. Pusto. O, a jednak niezupełnie! Zza krzaków obok ścieżki spogląda na mnie lis. Wpatruje się we mnie długo, ale gdy zbliżam się na niebezpieczną - w jego mniemaniu - odległość, daje susa w dół i ucieka pędem. <br /> Kilometry mijają szybko, na horyzoncie zaczynam zauważać pojedynczych biegaczy. W butach już mam jezioro, a drugie wylewa się stopniowo z mojego nosa. Pora zawracać do domu. Chlap, chlap, chlap... Kilka małych poślizgów, które na parę sekund podnoszą mi tętno i sprawiają, że jest mi jeszcze cieplej i już jestem pod blokiem. Powrót do cywilizacji. Ufff. Jak ciepło na tej klatce schodowej... <br /> <br /> <br /> * * *<br /> Niestety.. to tylko wspomnienia. Żywe, wspaniałe, ale jednak.. przeszłość.<br /> <br /> Drugi raz spadł śnieg, drugi raz będę miała okazję spoglądać na białe ścieżki przy stawie w Rezerwacie i myśleć, że 'kiedyś tu biegałam'. Tylko, że wtedy to 'kiedyś' oznaczało 'miesiąc temu', a teraz..?<br /> Jeszcze nigdy wiosna i lato nie minęły mi tak szybko. Nie zdążyłam ich nawet zauważyć ani się nimi nacieszyć. I nadchodząca zima tym razem tak bardzo mnie nie denerwuje - bo w sumie co mi za różnica?<br /> Może kiedyś napiszę więcej o swoim raju utraconym, ale na pewno nie będzie to katharsis. Chyba, że nastąpi cud i.. no właśnie. Obawiam się jednak, że limit cudów już w swoim życiu wykorzystałam.<br /> <br /> * * *<br /> Dzisiaj odbywa się bieg, w którym brałam udział rok temu. Nigdy wcześniej nie biegło mi się w zawodach tak dobrze, tak bezstresowo i tak szybko jak tam. Wszystko wskazywało, że będzie dobrze.<br /> <br /> Dwa tygodnie później oglądałam Bieg Niepodległości w telewizorze, wyginając się na macie w siłowni i rozmyślając o swojej chwilowej niedyspozycji, związanej z urazem kostki. Żałowałam, ale obiecywałam sobie, że za rok pobiegnę.<br /> Cóż.. nie wiem, czy w tym roku będę go chociaż śledzić na odległość. 

Acta fabula est?

Skoro świt wybiegam z domu. Czasem, gdy jeszcze nie zacznę biec, czuję, że jest mroźno i wietrznie, ale nie dzisiaj. W przeciwieństwie do w...

Felix felicis

Matka wiedziała, jak nazwać swojego syna. Z takim imieniem musiało mu się udać!<br /> <br /> Myślę - a nawet jestem pewna - że wielu widzów wczorajszego wyczynu Felixa Baumgartnera miało nadzieję, że chłop po prostu zabije się na wizji. Rozpadnie się w proch, wyparuje, odlecą mu kończyny albo przynajmniej porwą go kosmici. Nie oglądali skaczącego ze stratosfery Felixa po to, żeby zobaczyć, jak człowiek przekracza wszelkie możliwe granice i dokonuje czegoś, co wydaje się niemożliwe. Nie po to, żeby być naocznym świadkiem tworzenia się historii, o której prawnuki będą uczyć się w szkołach.<br /> <br /> A jednak udało mu się! Show nie było więc takie szałowe. Leciał w kapsule przez ponad dwie godziny, żeby pospadać sobie przez niespełna cztery i pół minuty. Nudy - nawet nic wielkiego mu się nie popsuło (choć awaria systemu ogrzewającego twarz dawała choć trochę nadziei, że przynajmniej zamarznie mu głowa), wszystko poszło zgodnie z planem.<br /> <br /> Miłośnicy przygód Harry'ego Pottera z pewnością rozpoznali w tytule notki nazwę eliksiru szczęścia, którego wypicie zapewniało pomyślność w każdym przedsięwzięciu. Ile w wyczynie Felixa szczęścia, a ile wyniku skomplikowanych obliczeń? Tego człowiek niezwiązany z podróżami kosmicznymi nie jest w stanie stwierdzić. Tak, pan Baumgartner zdecydowanie jest wariatem i ryzykantem (chciało by się rzec: <i>człowiekiem z innej planety</i> :)). Ale facet wiedział, co robi. To nie to samo, co uzależniony od adrenaliny skoczek na bungee, którego przygotowania kończą się na założeniu na siebie specjalnej uprzęży, a całą resztę robi za niego obsługa techniczna. To nie Łajka, od której nie wymagano niczego, a chciano tylko sprawdzić, czy jako żywy organizm przeżyje lot na orbitę. Felix nie liczył na łut szczęścia i bożą opatrzność; w każdym razie nie <i>głównie </i>na to. Przez pięć lat pracował na tę czterominutową przyjemność (i może dlatego tak wielu miało nadzieję, że jednak coś mu nie wyjdzie - nie lubimy, jak sąsiadowi się udaje...). Taka praca..<br /> <br /> Choć daleko mi do pasjonata kosmonautyki, fizyki czy jakiegokolwiek rodzaju techniki, z wielkim zainteresowaniem śledziłam wczorajsze przedsięwzięcie. Nawet nie próbuję zrozumieć, w jaki sposób udało im się przeprowadzić tę misję (skoro nie pojmuję, jak to możliwe, że ktoś coś do mnie mówi kilkaset kilometrów ode mnie, a ja to słyszę w słuchawce telefonu), ale cieszę się, że są na świecie ludzie, którzy ogarniają takie skomplikowane rzeczy. Niewątpliwie jest to ogromny sukces, który może przyczynić się do coraz szybszego postępu dla ludzkości. Oby nie przeciwko niej. Jak wiemy, odkrycia i wynalazki czasem zostają wykorzystane zupełnie nie po myśli wynalazcy.<br /> <br /> Od wczoraj wiemy, że <i>sky is <b>NOT</b> the limit</i>. Skoro da się wylecieć w stratosferę i sobie z niej radośnie pospadać (i jeszcze trafić tam, gdzie się chciało trafić! jakim cudem on wylądował w USA, a nie na przykład na Alasce albo w jakiejś wiosce w Kenii? swoją drogą.. to mogłoby być ciekawe :-) <i>'przepraszam, którędy na najbliższe lotnisko?' 'a co pan, z księżyca pan spadłeś? tu samoloty nie latają!'</i>), to chyba wszystko się da zrobić. Jeśli Ziemia jest faktycznie taka malutka...

Felix felicis

Matka wiedziała, jak nazwać swojego syna. Z takim imieniem musiało mu się udać! Myślę - a nawet jestem pewna - że wielu widzów wczorajszeg...

Belgijska melancholia i sen o Warszawie

<div style="text-align: justify;"> <i>gdybyś ujrzeć chciał nadwiślański świt <br /> już dziś wyruszaj ze mną tam <br /> zobaczysz jak, przywita pięknie nas <br /> warszawski dzień</i></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Z urodzenia jestem Warszawianką. Jednak od szóstego roku życia mieszkałam z rodzicami w Gdańsku. Cząstką siebie byłam w Trójmieście, cząstką w Warszawie. Zazwyczaj dwa razy w roku, w ferie zimowe i wakacje, jeździłam do dziadków mieszkających w stolicy. Już jako kilkulatka machałam przez okno pociągu rodzicom i siedząc na kolanach dziadka śpiewałam z nim po drodze: "Jedzie pociąg z daleka, na nikogo nie czeka, konduktorze łaskawy.. <b>zabierz nas do Warszawy!</b>" (innymi słowy od dzieciństwa byłam indoktrynowana ;-) ).</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Lubiłam mieszkać w Gdańsku, a jakże! Ale gdy byłam w klasie maturalnej, byłam już pewna, że nadchodzi czas zmian. Mój budzik co rano śpiewał "Sen o Warszawie", a ja wiedziałam, że to właśnie mój sen. Założyłam, że nawet jeśli nie dostanę się tam na studia, to przeprowadzę się do stolicy i będę próbować tutaj układać sobie życie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> I tak oto w październiku 2009 roku zostałam studentką uczelni na Krakowskim Przedmieściu. Dobrze mi się żyło w Warszawie i nie sądziłam, że gdziekolwiek indziej mogłoby być lepiej. Mimo to któregoś dnia wpadliśmy z Wojtkiem na pomysł, żeby spróbować jeszcze czegoś innego. Kończyłam właśnie pierwszy semestr drugiego roku studiów i wtedy pojawiła się na horyzoncie możliwość wyjazdu na zagraniczne stypendium z programu Erasmus.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Kilka lat temu byłam z rodzicami u znajomych w Belgii. Tydzień zwiedzania i zachwycania się w zupełności wystarczył, żebym kompletnie zakochała się w krainie najlepszej czekolady i wiecznie padającego deszczu. Wspomnienia z tamtej wizyty są jednoznaczne - życie tam to cud, miód, bajka. Miałam okazje widzieć już wiele pięknych miejsc, jednak chorwackie wybrzeża i francuskie metropolie nie oczarowały mnie tak bardzo jak Belgia. Już wtedy rozmyślałam, że jeśli kiedykolwiek będę miała chęci i warunki do przeprowadzenia się w inne miejsce na świecie, będę kierować ciało i ducha w stronę Flandrii. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> A więc - jedziemy do Belgii!</div> <div style="text-align: justify;"> Od początku wiedziałam, że załatwienie wyjazdu nie będzie proste. Najpierw okazało się, że abym mogła studiować na anglojęzycznej uczelni, muszę postarać się o wyjazd z innego wydziału niż z mojej polonistyki. "Polon" oferował tylko stypendium na uniwersytecie w Brukseli, gdzie zajęcia prowadzone są w języku francuskim. Przejrzałam wszystkie strony internetowe wydziałów Uniwersytetu Warszawskiego, które mogłyby uchodzić za pokrewne mojemu - historyczny, politologiczny, socjologiczny, psychologiczny... Wreszcie trafiłam na pedagogikę i ofertę wyjazdu do Katolickiego Uniwersytetu w Leuven. Kolejne dni i tygodnie spędziłam na: składaniu podań do koordynatorki Wydziału Pedagogicznego (żeby pozwoliła polonistce uszczknąć trochę angielskiej pedagogiki w belgijskim wydaniu), koordynatorki jednostki macierzystej (żeby puściła mnie na wyjazd, na którym narobię sobie zaległości z polonistyki), dziekana (bo chciałam jechać na ostatni semestr studiów pierwszego stopnia, co koordynatorka uznała za nieco lekkomyślne i ryzykowne, 'bo przecież egzamin licencjacki!'); później na korespondencji i rozmowach z prowadzącymi zajęcia na temat mojego zaliczania ich przedmiotów po mojej nieobecności ('tak, panie profesorze, oczywiście solidnie opracuję materiał z pańskich zajęć i stawię się na egzamin w sesji letniej'); następnie na wybieraniu zajęć do realizowania w Leuven (tak, żeby były jak najbardziej zbliżone do polonu i żeby wyrobić odpowiednią ilość punktów ECTS) i omawianiu ich z koordynatorką. W końcu otrzymałam decyzję - wszelkie wnioski rozpatrzono pozytywnie, mogę wyjeżdżać.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Doskonale! Planowaliśmy, że po zakończonym pomyślnie semestrze w Leuven wrócę sama do Warszawy, żeby zdać ostatnie egzaminy na uniwersytecie, a potem wrócę do Belgii do Wojtka i psów i tam rozpocznę kolejny etap studiów. A więc trzeba szukać mieszkania do wynajęcia w okolicach Leuven. A raczej przyspieszyć poszukiwania, gdyż zostały rozpoczęte już sporo wcześniej.</div> <div style="text-align: justify;"> Niestety bez skutku. Trochę się tym z Wojtkiem martwiliśmy, ale sądziliśmy, że jeszcze mamy dużo czasu i na pewno coś się znajdzie. Co prawda wybieraliśmy się do Belgii z trzema psami, ale dysponowaliśmy odpowiednią kwotą pieniędzy, żeby wynająć domek (taki zawsze chętniej wynajmie się ludziom z psami niż mieszkanie) pod miastem (jw.). Wysyłałam naprawdę dużo maili z zapytaniami na temat znalezionych ofert i... nic. Połowa adresatów w ogóle nie odpowiedziała na moje wiadomości, druga połowa pisała, że nie chce zwierząt. Znalazły się dwa chlubne wyjątki: jeden dom, pod Leuven, oferowany do wynajęcia przez profesora uniwersyteckiego i drugi, trochę dalej, własność pracownika Rady Europejskiej. Z drugim z panów nawiązałam naprawdę sympatyczną korespondencję; zachwycał się tym, co robimy z psami i naszymi zmaganiami sportowymi. Był bardzo przychylny naszej ofercie wynajmu, pomimo faktu, iż właśnie kończył remontować swój dom po kilkumiesięcznym zamieszkiwaniu w nim rodziny z Bułgarii, która zamieniła go w proch i pył...Wszystko byłoby więc świetnie, gdyby nie to, że jego dom to był naprawdę ładny dom. Ładny, duży i drogi. Moglibyśmy pozwolić sobie na mieszkanie w nim tylko wtedy, gdyby Wojtek jechał tam prosto do zawczasu znalezionej pracy. I tu pojawił się drugi problem.. gdy powysyłał zgłoszenia z cv do agencji reklamowych, odpowiedzi pracodawców były takie same jak te, które dostawałam w sprawie mieszkań - negatywne lub w ogóle. Doszliśmy do wniosku, że Belgowie po prostu nie chcą Polaka do swojego teamu, bo ich tłumaczenia na temat niewystarczającego doświadczenia i wykształcenia Wojtka były absurdalne (biorąc pod uwagę chociażby to, że ma on wykształcenie kierunkowe, co nie jest w jego branży częste, a bardzo pożądane). Uznaliśmy więc, że musimy znaleźć coś mniejszego, tańszego i bliżej miasta. Po nieotrzymaniu odpowiedzi na kolejne setki wiadomości wysłanych w sprawie nieruchomości postanowiłam poprosić o pomoc osoby trzecie. Napisałam maila, w którym przedstawiłam sytuację: ja (studentka UW wybierająca się na semestr do Leuven) i Wojtek (młody pan programista z dużym doświadczeniem) plus trzy psy (dorosłe, niekłopotliwe, ciche) szukamy czegoś do wynajęcia - mógł być dom, mogło być mieszkanie; w mieście, na przedmieściach lub jeszcze dalej; tanie lub trochę droższe... Nie zawężaliśmy zbytnio kryteriów, żeby zobaczyć, co nam zaproponują.</div> <div style="text-align: justify;"> Wysłałam tę wiadomość do kilku odbiorców.</div> <div style="text-align: justify;"> Polska ambasada w Brukseli nic nam nie zaproponowała. Koordynatorzy Erasmusa w Leuven również nie chcieli nam pomóc. Panie z Sekcji Spraw Zagranicznych na UW życzliwie próbowały podsunąć kilka rozwiązań, niestety wszystkich już próbowaliśmy. A pani organizująca wyjazdy z mojego wydziału wprost oburzyła się, że nie chcę jechać do Belgii sama i zamieszkać w pokoju z innymi studentami. Najwyraźniej chciała mi dać do zrozumienia, że Uniwersytet robi mi wielką łaskę, umożliwiając wyjazd do innego kraju - i że semestr w warunkach innych, niż sobie pierwotnie zaplanowałam, jest przecież do przeżycia.</div> <div style="text-align: justify;"> Jasne, wszystko jest do przeżycia, tylko czy o to mi chodziło, kiedy składałam wniosek o to stypendium? Jaki jest sens wyjeżdżania na pół roku po to, żeby zawiesić sobie całe życie? Mam tam jechać za karę? Nawet przez sekundę nie brałam pod uwagę samotnego wyjazdu i 'pójścia na żywioł', zostawienia w Polsce Wojtka z psami, zaniechania treningów... W gruncie rzeczy byłam zaskoczona, że w ogóle proponuje mi się takie rozwiązanie. A co gdybym była matką z małym dzieckiem? Też nikt nie kiwnąłby palcem, żeby pomóc mi zorganizować wyjazd? Cóż... najwyraźniej Erasmus-Orgasmus-Chlasmus nie jest dla osób, które mają bardziej sprecyzowane plany na niedaleką przyszłość niż nawiązywanie bliskich kontaktów ze studentami z innych krajów. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na początku grudnia zrezygnowaliśmy z wyjazdu. Długo nie dopuszczaliśmy do siebie myśli o zaniechaniu tego planu - przecież tak długo nastawialiśmy się na ten wyjazd, przecież tak długo wszystko szło po naszej myśli, przecież tak wiele świadczyło o tym, że tam będzie tak fajnie... A jednak. Zdecydowaliśmy, że nie będziemy pchać się tam, gdzie nas nie chcą; nie będziemy zdawać się na łaskę lub niełaskę nieprzychylnych nam ludzi. Za dobrze nam się żyje w Warszawie.. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Od razu, kiedy powiedzieliśmy sobie ostatecznie: "zostajemy", poczułam jak wielki kamień spada mi z serca i roztłukuje się w drobny mak. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie, jak OGROMNIE wiele mieliśmy do stracenia, jak wielkie to mogło być ryzyko. Cieszę się, że jednak nie pojechaliśmy, że nie sfinalizowaliśmy tej próby przedobrzenia.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wszyscy turyści odwiedzający Belgię zachwycają się niewielkim brązowym pomnikiem - Manneken Pis. I mnie się on podobał, kiedy zwiedzałam ten kraj. Nie sądziłam, że parę lat później będzie on dla mnie tak znamienny - zostaliśmy przez Belgów zwyczajnie... osikani.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c4/Bruxelles_Manneken_Pis_cropped.jpg/398px-Bruxelles_Manneken_Pis_cropped.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c4/Bruxelles_Manneken_Pis_cropped.jpg/398px-Bruxelles_Manneken_Pis_cropped.jpg" width="212" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Sentyment do Belgii pewnie we mnie pozostanie; nadal uważam, że jest to piękny kraj, a wizytę w belgijskich miasteczkach wspominać będę zawsze bardzo ciepło. Ale chyba nie będę próbowała już związać swojego życia z Flandrią. Jednak wolę mój <i>nadwiślański świt</i>..</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> <a href="http://1.bp.blogspot.com/-Rc-FjmZgEU4/UGmwHU3HU8I/AAAAAAAAAFw/wLYTip3UHqc/s1600/wawa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://1.bp.blogspot.com/-Rc-FjmZgEU4/UGmwHU3HU8I/AAAAAAAAAFw/wLYTip3UHqc/s320/wawa.jpg" width="235" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> P.S. Wyszedł mi bardzo dobry deal: Belgia za Smoka. Przynajmniej od trzech lat rozmyślałam na temat sprawienia sobie drugiego bordera. W końcu co dwa pieski to nie jeden (z dwoma życie jest o sto procent bardziej... czarno-białe?! ;-)). Jednak decyzja o wyjeździe do Belgii zmusiła mnie do bezterminowego zawieszenia marzeń o drugim psie. I wreszcie Wojtek zreanimował plan: "wiesz... jeśli w końcu nie wyjedziemy do tej Belgii, to może kupimy ci psa, co?". Decyzja przyszła trochę prościej... ;-)</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Belgijska melancholia i sen o Warszawie

gdybyś ujrzeć chciał nadwiślański świt już dziś wyruszaj ze mną tam zobaczysz jak, przywita pięknie nas warszawski dzień Z urodzenia...

Ciasna przestrzeń publiczna

Człowiek jest zwierzęciem stadnym. Teoretycznie. Każdemu jednak doskwiera życie w skupisku obcych ludzi i z niechęcią przystaje na tę przykrą konieczność. W miejskiej dżungli obowiązuje prawo silniejszego. Przeszkadzamy sobie nawzajem, nasza wzajemna obecność stresuje i denerwuje nas. Wszyscy wszystkich nienawidzą i nie potrafią spojrzeć dalej niż na czubek własnego nosa. Chyba że należą do więcej niż jednej grupy potencjalnych hejterów i hejtowanych.<br /> <br /> Jestem pieszym. <br /> Kiedy jestem pieszym, nie chodzę po ścieżce dla rowerów. Jeśli muszę przez nią przejść, odwracam głowę i sprawdzam, czy nie nadjeżdża rowerzysta. Przechodząc przez pasy na zielonym świetle wyraźnie daję kierowcom do zrozumienia, że jestem świadoma swojego pierwszeństwa. Podobnie czynię przy przejściach bez świateł (bo kiedy wreszcie wsiadłam za kierownicę samochodu uświadomiłam sobie raz na zawsze, że nieprzepuszczanie pieszych na pasach nie jest spowodowane ich niezauważeniem lub trudnością z zatrzymaniem pojazdu, a jest zwykłą niechęcią. Ja jako piesza też jestem niechętna - staniu przed pasami i czekaniu, aż któryś z kierowców łaskawie mnie puści). Nie należy, rzecz jasna, wpadać na 'zebrę' znienacka i gwałtem wymuszać zatrzymanie się pojazdów, ale czajenie się i kiwanie przed krawężnikiem też nie jest, drodzy piesi, właściwym działaniem.<br /> I jeszcze jedno - kiedy idę wąskim chodnikiem, nie idę środkiem!!! Do wściekłości doprowadza mnie konieczność ciągłego przeciskania się między ludźmi i przepraszania bez ustanku. Ludzie, mamy w Polsce ruch prawostronny!<br /> <br /> Jestem pasażerem komunikacji miejskiej. Nie stoję w przejściu, zagradzając innym wyjście. Nie odwracam głowy do okna w poszukiwaniu ciekawych obiektów infrastruktury, kiedy do autobusu wsiada starszy pan wsparty o lasce, który sprawia wrażenie, że gwałtowne hamowanie pojazdu przyklei go w pozycji horyzontalnej do podłogi. Nie drę się wniebogłosy, rozmawiając przez telefon i nie słucham głośno muzyki. Należy pamiętać, że chociaż jeżdżenie publicznym transportem jest czynnością, którą każdy pragnie jak najszybciej zakończyć, nieodłącznie wiąże się z przebywaniem pomiędzy różnymi ludźmi (a czasem wręcz bycie do nich przyklejonym...) . Nikt nie każe się pasażerom wzajemnie uwielbiać, ale wypadałoby się przynajmniej tolerować. Wsiadanie do autobusu, tramwaju czy kolejki jest naszym świadomym i dobrowolnym wyborem. Czasem podróżuje z nami stado staruszek, wycieczka szkolna czy ludzie z walizkami, psami, dziećmi tudzież innymi potencjalnie dokuczliwymi obiektami - oni też mają prawo jechać autobusem (o ile nie zachowują się jak niecywilizowane stworzenia z buszu). I jeszcze jedno - spóźnienia przez stanie w korkach to naprawdę nie wina kierowcy. Nie wyżywajmy się na nim, on też na pewno nie jest szczęśliwy z powodu kilkunastu minut opóźnienia. On też wróci przez to później do domu.<br /> <br /> Jestem rowerzystką.<br /> Znacznie częściej jestem rowerzystką niż pieszą czy pasażerką komunikacji miejskiej; poruszam się zarówno rowerem górskim po mieście jak i szosówką po 'szybszych' trasach, więc ta część wymaga znacznie obszerniejszego opisu niż dwie poprzednie.<br /> No i tak: kiedy jadę po drodze rowerowej, mam na niej pierwszeństwo. Nie wjeżdżam z premedytacją na 'zabłąkanych' pieszych i nie rzucam w nich obelgami, ale nie waham się przejeżdżać jak najbliżej nich, wyraźnie zwracając uwagę na to, że są tam, gdzie nie powinni. Jeśli zaś z jakiegoś powodu muszę przejechać po chodniku (czego bardzo nie lubię i staram się unikać), uważam na ludzi - na ich drodze to ja jestem gościem. Nie wymijam ich gwałtownie, nie dzwonię na nich dzwonkiem, lecz grzecznie przepraszam (co czasem spotyka się z przedziwną reakcją: "NIE MASZ DZWONKA?!?!?!" - no kurde, mam, ale czy samochód jadący po deptaku używa klaksonu, żeby rozgonić ludzi?).<br /> Wiem również i z wiedzy tej korzystam, że rower ma prawo poruszać się po jezdni. Bowiem, proszę państwa, ulica nie jest tylko dla samochodów! Ile to razy musiałam hamować, zatrzymywać się, zjeżdżać na sąsiedni pas. Poruszanie się dwukołowcem po mieście jest jak praca jasnowidza - muszę przewidzieć zachowania kierowców i zgadywać, czy pan/pani jadący za mną jest przychylny rowerzyście, czy też może zechce wymusić pierwszeństwo, wyprzedzić mnie i nagle skręcić w prawo tudzież zepchnąć z ronda.<br /> Paradoksalnie, im bardziej ruchliwe komunikacyjnie miasto, tym jest pod tym względem lepiej. W Warszawie wielu kierowców zjeżdża na bok, żeby przepuścić mnie w kolejce do świateł i takie tam. W niedużych miejscowościach na Kaszubach już kilka razy myślałam, że pożegnam się z żywotem swym marnym, gdy podczas manewru ichniejszego wyprzedzania (albo wymuszania pierwszeństwa) odbywałam bliskie spotkania z lusterkami i maskami pojazdów.<br /> Zazwyczaj nie wdaję się w dyskusje, gdy otwiera się okno samochodu/autobusu, a kierowca wywrzaskuje 'na choooodnik!' albo 'na ścieżkę rowerową!!!!'. Szkoda mi czasu na tłumaczenie, że nie mam obowiązku jechać drogą dla rowerów, kiedy znajduje się ona po lewej stronie ulicy. Albo że poruszanie się po obleganej 'niedzielnymi rowerzystami' ścieżką (mam tu na myśli między innymi rodziców z  małymi dziećmi, jadącymi środkiem drogi, młodymi damami ze słuchawkami na uszach i telefonem w ręku i tym podobnym zjawiskom, których - o zgrozo! - co niemiara na rowerowych trasach) na rowerze szosowym, kiedy jestem wpięta butami w pedały, nie jest dobrym pomysłem. Zwłaszcza jeśli droga ta jest zbudowana z dziurawej kostki, a co czterysta metrów znajdują się na niej skrzyżowania z przejściami dla pieszych... Raz zdarzyła mi się arcyciekawa sytuacja: kierowca autobusu jadący wzdłuż takiej właśnie ścieżki wyprzedził mnie, po czym szybko zjechał do prawego krawężnika i gwałtownie zahamował. Nie pozostawił wątpliwości, że chciał mnie sprzątnąć albo chociaż przestraszyć. Chwilę później ruszył, podjechał kawałek, zatrzymał się i wrzasnął przez okno "to nie jest ścieżka rowerowa!!!!". Przez moment patrzył w lusterko, czekając na moją reakcję, a potem (najwyraźniej zawiedziony, że nie zobaczył w nim niewiasty przeskakującej z rowerem pod pachą na chodnik) wysiadł z autobusu i zaczął się pieklić, że mam spadać z ulicy. Prawo silniejszego nie zadziałało! nie dałam się zastraszyć i zepchnąć z drogi, co bardzo zdziwiło pana kierowcę. Gdy już się nawrzeszczał i wpuścił na twarz barwy purpury wzruszył ramionami, wsiadł do autobusu i odjechał - porażka. O tak, kierowcy autobusów bardzo lubią rowerzystów. Zgniatać. <br /> <br /> <br /> Jestem kierowcą.<br /> No dobra, przesadziłam. Jestem potencjalnym kierowcą. W moim portfelu spoczywa dokument uprawniający do kierowania samochodem osobowym, ale jest on dziewicą. Choć mój ojciec jest świetnym kierowcą, a dwaj jego bracia mechanikami samochodowymi i kierowcami rajdowymi, odziedziczyłam po nich tylko tak zwane 'mistrzostwo prostej'. Instruktorzy, z którymi jeździłam w 'eLce' często mieli ubaw, jak wyprzedzałam inne pojazdy lewym pasem albo paliłam gumę przy ruszaniu ze wzniesienia. Jednak gdy przychodził moment parkowania równoległego tyłem czy nawet pokonania skomplikowanego skrzyżowania, zamieniałam się w bezradne stworzenie. I tak mi zostało do dzisiaj - jak trzeba, to pojadę, ale zdecydowanie wolę rower. Nie jestem pająkiem albo innym stawonogiem z ośmioma odnóżami, żeby jednocześnie ogarniać kierownice, migacze, sprzęgła, gazy i hamulce.<br /> Nie mogę się więc rozpisać zbyt szeroko na temat konfrontacji na linii kierowca-kierowca, za to na każdej innej owszem. Jak już wcześniej wspomniałam, odkąd doszłam do wniosku, że auto zatrzymuje się łatwo i bez problemów, nie waham się dziarsko wchodzić na przejścia dla pieszych, które nie mają sygnalizacji świetlnej. Ostrzegam jednak przed podobną (tylko pozornie znacznie mniejszą) niefrasobliwością przy pokonywaniu pasów na rowerze. Według prawa rowerzysta powinien zsiąść i przeprowadzić rower przez przejście dla pieszych. Uważam to za wielką bzdurę i ani mi się śni tak robić (do tej pory spotykałam się ze zrozumieniem nawet ze strony panów ze straży miejskiej i policji, lol), jednak wprowadzony niedawno zapis, na który wszyscy złorzeczą i plują, osobiście uważam za całkiem trafny. Mówi on o obowiązku zatrzymania się rowerzysty przed przejazdem rowerowym na pasach  nawet wtedy, gdy ma zielone światło. Rzecz jasna, zatrzymywać się bez potrzeby również nie zamierzam, gdyż wystarczy zwolnić, ale jak najbardziej rozumiem formułę przepisu. Inaczej nie dałoby się udowodnić winy rowerzyście - zawsze mógłby powiedzieć, że przecież zwolnił - z dwudziestu ośmiu do dwudziestu trzech na godzinę...<br /> Tak czy inaczej, nawet najlepszy i najlepiej reagujący kierowca samochodu nie ma szans zahamować przed rowerzystą, który z dużą prędkością wpada nagle na przejazd. Jeśli dodatkowo przed tym przejazdem są krzaki, drzewa albo niedaleko kryje się zakręt - umarł w butach. Dosłownie i w przenośni.<br /> Kierowcy samochodów lubią gnębić rowerzystów - to nie ulega wątpliwości. Często jednak spotykam się też z odwrotną tendencją. Wszyscy wiedzą, że w bezpośrednim starciu to rower ma więcej do stracenia. Czasami to kierowcy wykorzystują ten fakt i bezmyślnie wymuszają na rowerzyście różne działania; niekiedy to właśnie 'cykliści' próbują gwałtownie egzekwować ustąpienie miejsca. Przestaję się dziwić kierowcom, którzy na widok roweru dostają wysypki i drgawek. Czasami rowerzyści robią naprawdę dziwne rzeczy i tylko refleks jadących za nim samochodów pozwala im wyjść z ich manewrów cało.<br /> <br /> I ostatnia rzecz. BASEN. Wyjątkowo ciasna przestrzeń publiczna. Obiekt sportowo-rekreacyjny, na który przychodzą zarówno osoby chcące wykonać zaplanowany trening jak i wszelkiego rodzaju 'niedzielni pływacy'. Jeśli są zmuszeni do współdzielenia ze sobą toru - biada obydwu stronom. Dyrektorscy żabkowicze dostają w głowę rozpędzonym delfinem, delfiniarze hamują na ręcznym i opijają się wodą, gdy nagle przed ich głowami wyrasta jakaś powoli poruszająca się kończyna.<br /> Mogę powiedzieć, że znam problem z dwóch stron. Zazwyczaj idę na pływalnię, żeby 'popłynąć coś konkretnego'. Wtedy słabnę, gdy widzę basen pełen rozwrzeszczanych dzieci, obściskujących się par*, dyrektorów i dyrektorek plumkających wesoło parażabką. Nie znoszę też płynąć i wpadać nagle na człowieka, który teoretycznie jest na torze po lewej stronie... Zazwyczaj są to matki z dziećmi: ich pociechy radośnie brodzą w wodzie, a kobiety najwyraźniej nie zdają sobie z prawy, że tylko od pasa w górę znajdują się w swojej lokalizacji, bo ich dolne kończyny lewitują na sąsiednim torze...<br /> Ale jest też druga strona medalu - czasami bowiem idę na basen.. biegać. Celowo wybieram takie dni i godziny, w których będę na torze sama (lub przynajmniej pierwsza). Miałabym wielkie opory przed wskoczeniem na zajęty przez pływającego człowieka tor, aby poruszać się po nim z żałosną prędkością (bowiem nawet sprinty w wodzie przestają być sprintami). Nie wykluczam jednak, że wreszcie stanę przed podobnym dylematem i będę musiała zdecydować, czy chcę przyjąć na klatę wściekłe spojrzenia kraulistów i tamować ruch swoim posuwistym biegowym ruchem. Nie jestem egoistką, ale też niespecjalnie wyobrażam sobie rezygnację z planu z uwagi na fakt, że być może (!) będę komuś przeszkadzać. Ostatecznie każdy poświęcił swój czas i trochę pieniędzy, żeby skorzystać z pływalni. Pechowo, że akurat w tym samym czasie, no ale cóż - życie.. Na razie jednak współdzielenie toru z pływającymi osobnikami wychodziło mi nad wyraz dobrze, bo nieźle udaje mi się wciskać w prawą ścianę/linę oddzielającą tory. Amen.<br /> <br /> *<span style="font-size: x-small;">Nie ma nic gorszego niż obściskujące się w basenie zakochane pary. Nawet wrzeszczące i skaczące kilkulatki przy nich wymiękają. Nie dość, że stoją tacy przy ścianie i blokują nawroty, to na samo spojrzenie na nich chce mi się womitować. Nie wiem, jak bardzo trzeba być nieromantycznym, żeby uważać za romantyczne całowanie się i przytulanie w chlorowanym, zimnym basenie pełnym ludzi. Równie dobrze mogliby położyć się na środku bieżni na stadionie. Albo może na podłodze w siłowni.</span><br /> <br /> Reasumując - życie w mieście, poruszanie się po ulicach, podróżowanie rowerem, samochodem czy chodzenie na baseny to nasz dobrowolny wybór. Jedyne, co musi w życiu człowiek to umrzeć. Nie musi jeździć tramwajem, wsiadać do samochodu czy korzystać z publicznych obiektów sportowych. Jeśli jednak decydujemy się na którąś z powyższych opcji - myślmy trochę. To naprawdę nie boli, a często wystarczy, żeby rozwiązać problemy i wprowadzić miłą atmosferę. Nie zakładajmy, że 'ten obcy' jest nastawiony do nas agresywnie albo niechętnie, ale też nie zachowujmy się beztrosko. I wszystko będzie fajnie. W gruncie rzeczy "człowiek jest wtedy wolny, gdy nie uzależnia swojego życia od innych" - a więc i tak wszyscy zginiemy w zupie.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://www.wikom.pl/pm5kutno/pictures/warzywa_3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="297" src="http://www.wikom.pl/pm5kutno/pictures/warzywa_3.jpg" width="320" /></a></div> <br />

Ciasna przestrzeń publiczna

Człowiek jest zwierzęciem stadnym. Teoretycznie. Każdemu jednak doskwiera życie w skupisku obcych ludzi i z niechęcią przystaje na tę przykr...

piękna Polka i chorwacki robotnik

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <br /></div> Dzisiaj będzie o psach :-)<br /> <br /> Rasta wczoraj skończyła sześć lat. Duchem jest nadal co najwyżej nastolatką, ale wyraźnie bierze sobie do serca ten dwa tysiące szósty rok w swojej metryczce i już od jakiegoś czasu nie zachowuje się jak nieokrzesane zwierzę z lasu. Nie zawsze było łatwo z nią żyć - a przez to długo nie mogłam żyć bez niej. Kiedy wreszcie ogarnęła się na tyle, żeby nie bać się jej zostawić z kimś na dwa czy trzy dni, gdy udało nam się ostatecznie zawiązać na supełek magiczną nić porozumienia i praca z nią przestała być pełnym obaw wyzwaniem, stając się czystą przyjemnością... uznałam, że tak dłużej być nie może. Przyszła pora na kolejnego potwora.<br /> <br /> Od paru miesięcy jestem posiadaczką (choć jakoś dziwnie i niezręcznie to brzmi, kiedy mówię o zwierzakach) dwóch sztuk borderów. Nie wszyscy sąsiedzi rozpoznają w Raście i Smoku tę samą rasę. Jeden jakby skrzyżowany z golden retrieverem, drugi z dobermanem...<br /> Bordery bowiem pochodzą z zupełnie różnych linii. Rastka ma w swoim rodowodzie sto kilo futra, Smoczek tonę błota. Rasta jest czystym 'showem', której rodzice i dziadkowie zdobywali puchary na wystawach; Smok jest stuprocentowym 'workingiem'. Jego przodkowie agilitują, ratują, pasą owce... i z pewnością straszą sędziów kynologicznych, bo w porównaniu do 'wystawowców' wyglądają jak ci ze znanego przysłowia, co ich granatem od pługa oderwano.<br /> <br /> Żeby nie być gołosłowną - to jest tatusiek Rastuszka:<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://4.bp.blogspot.com/-Jsz7nzyCvz8/UEoSOWmtl7I/AAAAAAAAADk/iI0kDsdIukA/s1600/tino.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="242" src="http://4.bp.blogspot.com/-Jsz7nzyCvz8/UEoSOWmtl7I/AAAAAAAAADk/iI0kDsdIukA/s320/tino.jpg" width="320" /></a></div> <span style="font-size: x-small;">(fot. Magdalena Michalska)</span><br /> <br /> a to tata Smoka:<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://3.bp.blogspot.com/-kTI2T9u0nKI/UEoSeY2Uo0I/AAAAAAAAADs/uuqI9VPlKPU/s1600/sweep-cbcd.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="217" src="http://3.bp.blogspot.com/-kTI2T9u0nKI/UEoSeY2Uo0I/AAAAAAAAADs/uuqI9VPlKPU/s320/sweep-cbcd.jpg" width="320" /></a></div> <span style="font-size: x-small;">(fot. Croatian Border Collie Database)</span><br /> <br /> Prawda, że niepodobni?<br /> <br /> Wielu ludzi zastanawia się i dyskutuje na temat podobieństw i różnic pomiędzy borderami z różnych linii. Miłośnicy 'plastików' uważają, że psy z pracującym pochodzeniem są nadpobudliwe i zafiksowane na ciągłą aktywność psychoruchową. Zwolennicy 'paszkwilów' z kolei twierdzą, że te, które zwyciężają na wystawach, nie przypominają z temperamentu prawdziwego bordera. 'Prawdziwego' to znaczy takiego, który jest chętny i łatwy do szkolenia; aktywny, ale nie przekręcony; nieagresywny, ale nie bojaźliwy; szybki, ale uważny. A ponadto dobrze zbudowany, o wyrazistym, lecz nie ciężkim kośćcu; zwrotny, zwinny i skoczny, ale nie patykowaty....<br /> Cóż - obraz idealnego psa w oczach każdego miłośnika rasy wygląda nieco inaczej. Nawet wzorzec, będący w teorii szkicem doskonałego przedstawiciela border collie, nie jest jednoznaczny.  <br /> <br /> Istnieje też grupa osób głoszących, że 'show' i 'working' to dokładnie to samo. Jeden i drugi mają wpisane w rodowodzie, że są borderami, zatem z jakiej racji miałyby być od siebie wyraźnie różne?<br /> Już w pierwszych dniach po odebraniu Smoka z hodowli znajomi zaczęli mnie pytać, czy widzę różnice w zachowaniu moich psów.<br /> <br /> Tutaj drobna dygresja. Niejednokrotnie czytałam na blogach, forach i innych fejsbukach sprawozdania nowo upieczonych właścicieli szczeniąt. Dzień po przywiezieniu nowego domownika znajomi już opiewali swoje psy i rozpisywali się na temat ich odwagi, twardości czy skłonności do dominacji (masakra). Nigdy nie mogłam powstrzymać ironicznego uśmiechu, czytając tego typu historie. Sądzę bowiem, że na początku wspólnego życia z dwumiesięcznym szczeniakiem ze stuprocentową pewnością można co najwyżej powiedzieć, że dużo/mało sika w domu i lubi/nie lubi szarpać się skarpetką. Cała reszta to nasze domniemania, przypuszczenia, a przede wszystkim...  obraz oczekiwań. Widzimy w nowym szczeniaczku same plusy i chwalimy się jego zaletami. Choćby był głuchy na nasze wołania i wył wniebogłosy, gdy tylko zostanie sam w pokoju - i tak damy znajomym przeczytać, że jest grzeczny i kocha z nami pracować. Niektórzy jeszcze dodadzą wzmiankę o jego doskonałej technice skoku, zaobserwowanej podczas pokonywania przez szczeniaka krawężnika.<br /> <br /> <br /> OK, koniec dygresji. Zmierzam do tego, że: owszem, od pierwszych dni widziałam różnice w zachowaniu Smoka w porównaniu z Rastą, gdy była w jego wieku, ale wolałam trochę poczekać z obwieszczaniem światu swoich wniosków.<br /> Obecnie Smoczysko mieszka ze mną od nieco ponad trzech miesięcy, więc moje obserwacje i tak są jeszcze niepełne. Jednocześnie jednak są już na tyle wyraźne, że warto je opisać.<br /> <br /> Początek wspólnego życia był w obydwu przypadkach bardzo podobny.<br /> Rasta, odebrana od hodowczyni i wpakowana do samochodu bezzwłocznie rozpoczęła eksplorację terenu. Natychmiast stałam się jej ulubioną interaktywną zabawką, którą można było bezkarnie podgryzać w palce i szarpać za włosy. Za oknem auta przemykały kolorowe światełka, tak absorbujące i ciekawe dla szczeniaka...! Gdy już dojechaliśmy do domu, Rasta poznała swoją nową koleżankę - kocicę. Kotka przybrała pozę wojenną, nawarczała, nafukała i wyprowadziła się na szafę, a Rastusia była zawiedziona, że ta śmieszna piłeczka nie chce z nią rozmawiać. Poza tym jednak wesołość wylewała się jej uszami.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://2.bp.blogspot.com/-Iy6Gic4WUus/UEouPXeZqpI/AAAAAAAAAD8/Xt4Z50UvHF0/s1600/rastamala.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://2.bp.blogspot.com/-Iy6Gic4WUus/UEouPXeZqpI/AAAAAAAAAD8/Xt4Z50UvHF0/s320/rastamala.jpg" width="320" /></a></div> <br /> <br /> Smok po wrzuceniu do materiałowej klatki w samochodzie poznał - niejako na odległość - nowego brata, Esa. Postanowił nawiązać z nim bezpośredni kontakt, a w tym celu musiał przebić się przez ścianę klatki. Rozpoczął więc dzieło zniszczenia, skacząc na chwiejącą się klatkę i drąc japę wniebogłosy. Es tymczasem udawał, że jest niezwykle zainteresowany krajobrazem za oknem, jego oczy jednak mówiły wyraźnie: "O Boże... nie wierzę.. musimy TO brać...?". Chcąc odwrócić uwagę małego smoczego potworka, próbowałam odnaleźć w torbie, podarowanej przez hodowczynię, kolorowy sznurek do gryzienia. Niestety moja ręka trafiła prosto na piszczącą gumową kaczkę. Wtedy zaczął się koszmar - najpierw szczeniak usiłował wskoczyć mi na głowę, potem zanurkował w torbie w poszukiwaniu krzyczącej zabawki. Nie udało mu się jej zdobyć, więc rozpoczął koncert. Najwyraźniej przypomniało mu się nagle, że zabraliśmy go od mamusi i rodzeństwa. Mały słodki szczeniak w mgnieniu oka zamienił się we wrzeszczącą papugę. Kilkanaście następnych minut wypełnił nam przeszywający płacz borderowego dziecięcia. Dzielnie to znosiliśmy, choć wrzask zagłuszał nam nasze myśli. Uroczy malec jednak darł się prosto w ucho kierowcy-Wojtka, który od kilkunastu już godzin siedział za kółkiem. Miarka się przebrała. "AAAA CISZAAAAAAAAA!!!!!!!" - przed pyszczkiem zapłakanego Smoczka pojawiła się nagle Zła Twarz Nowego Taty. Nieokrzesane psie wrzaski zamieniły się w cichutkie i pełne wątpliwości "pi... pi...", a spojrzenie wbite w Wojtka mówiło: "jejku... jak ładnie na mnie nakrzyczałeś... od teraz cię kocham!".<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://4.bp.blogspot.com/-x5AR7V6iyqE/UEouUvktb3I/AAAAAAAAAE8/LC2OGS71JCU/s1600/smokmalusi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/-x5AR7V6iyqE/UEouUvktb3I/AAAAAAAAAE8/LC2OGS71JCU/s320/smokmalusi.jpg" width="240" /></a></div> <br /> <br /> Wróćmy do listopada 2006 roku. Pierwsze tygodnie i miesiące życia z puchatą Rastuszką były wyzwaniem. Zachwycała mnie swoją 'miastowością' - nie bała się jeździć samochodem, tramwajem czy kolejką miejską; chętnie witała się z obcymi ludźmi i psami. Nie straszne jej były żadne miejsca i sytuacje, z którymi miała spotykać się w dorosłym życiu. Ze Smokiem było trochę inaczej. W porównaniu z nią jest trochę... wiejski. Gdy widzi obcego psa, na grzbiecie wyrasta mu irokez wyższy od reszty jego ciała. Na widok samochodu i komendę 'do auta' wypuszcza z pyska dwa długie gluty, zwisające i powiewające 'świeczki' którymi zaświadcza, że ma okropną chorobę lokomocyjną i wsadzenie go do pojazdu spowoduje zwrócenie zawartości jego żołądka. W stosunku do ludzi jest specyficzny - zdecydowanie nie odpowiada mu, kiedy ktoś leci do niego z otwartymi ramionami i inwazyjnie chce się z nim poznać (zarządza wtedy odwrót). Jednak w tłumie neutralnych ludzi zachowuje się tak, jakby nikogo wokół nie było.<br /> Chociaż kiedy pojechałam z nim na trening agility w celach tylko socjalizacyjnych, zrobił niezłą wiochę. Wyglądał i zachowywał się jak zwierzę wyciągnięte z puszczy. Konsekwentnie odmawiał wzięcia kawałka parówki od kogokolwiek obcego, patrząc na niego jak na potencjalnego zabójcę, z którym należy trzymać się na bezpieczną odległość. Obciach, ale koniec końców i tak byłam z niego zadowolona, bo jak poprosiłam go o siadanie i pacanie, a potem wyciągnęłam piłkę - bawił się w najlepsze, jakby zapomniał, że się bał.<br /> <br /> Przejdźmy do sedna, czyli do różnic i podobieństw wynikających z tego, co dostali od swoich przodków.<br /> <br /> Rasta jest drobinką. Mierzy około 46 cm w kłębie i waży 14,5 kg. Tym samym już od paru tygodni znowu jest najmniejszym psem w domu. Pięciomiesięczny Smok jest od niej wyższy o około 2 cm i waży już ponad pół kilograma więcej. Ma też znacznie grubsze łapy i jest od niej bardziej związany (!). Rasta długo ruszała się jak prawdziwy szczeniak, do dzisiaj zresztą jest bardzo 'gumowa' - za to Smok jako trzymiesięczne szczenię był już miniaturką dorosłego bordera. Nie jest plasteliną, jak Rasta - on jest pociskiem. Kiedy przyspiesza, wygląda jakby miał napęd na tylne koła, jest też zwinniejszy i szybszy od swojej starszej koleżanki.<br /> <br /> Rasta nie miała wrodzonej chęci aportowania, ale od kiedy nauczyła się przynosić rzucone zabawki, robi to w stu przypadkach na sto - wraca do mnie z piłką w prostej linii. Smok zaczął aportować dzień po przywiezieniu z hodowli, ale do dzisiaj czerpie dużą przyjemność z tego, że dwie sekundy dłużej poglamie sobie sznurek, zanim go włoży w moją rękę.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://1.bp.blogspot.com/-PdZitT0FhPM/UEouQvIa2VI/AAAAAAAAAEI/QPc8E82frbE/s1600/rastapuszek.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="165" src="http://1.bp.blogspot.com/-PdZitT0FhPM/UEouQvIa2VI/AAAAAAAAAEI/QPc8E82frbE/s320/rastapuszek.jpg" width="320" /></a></div> <br /> <br /> W pracy Rastuszek wygląda jak kwiatuszek. Wkłada w zadanie całe swoje futrzaste serduszko. Chodzi przy nodze jak koń fryzyjski na defiladzie, morda jej się uśmiecha od ucha do ucha a patrzenie mi prosto w oczy jest dla niej jak najlepsza nagroda. Sądzę, że byłaby idealnym psem do obedience. Pracuje z wielką pasją i wygląda na wybitnie szczęśliwego zwierzaka.<br /> Można zrobić z nią tysiąc dwadzieścia osiem powtórzeń tego samego ćwiczenia, a ona nadal będzie radosna jak skowronek. Smok się do tego nie nadaje - po czwartym wykonaniu zaczyna węszyć podstęp i zaczyna prezentować całą gamę różnych zachowań, najwyraźniej podejrzewając że coś jest nie tak, skoro cały czas chcę od niego 'tamtego'.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://3.bp.blogspot.com/-8e9Tekgvdkg/UEovCSTestI/AAAAAAAAAFQ/RUTtTkcBOnY/s1600/smokagi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="http://3.bp.blogspot.com/-8e9Tekgvdkg/UEovCSTestI/AAAAAAAAAFQ/RUTtTkcBOnY/s320/smokagi.jpg" width="320" /></a></div> <span style="font-size: x-small;"> (fot. Alicja Matejuk)</span><br /> <br /> Problem z Rastuchą zaczyna się wtedy, kiedy przestaje pracować. Bo ona właściwie NIE przestaje. Na treningach, seminariach i obozach agility wszystkie psy spokojnie szły odpocząć do klatki, a ona zachowywała się jak nieokiełznany wariat. Mogła siedzieć w klatce przykrytej kocem obok rozkręconego na maksymalną głośność radia - i tak wiedziała, że niedaleko biegają psy. W metalowej klatce jęczała jak potępieniec i wydawała różne inne stresujące wszystkich wokół dźwięki - materiałową przestałam zabierać na treningi po tym, jak po raz któryś z kolei po prostu, niczym chomik w plastikowej kuli, przyszła w niej na plac treningowy...<br /> Rasta chciałaby pracować cały czas. Tak mówi jej gorąca głowa - ale ciało nie jest w stanie tego znieść. Na każdym treningu agility, nawet kiedy trenowała regularnie, następował wyraźny spadek jej formy psychicznej i koncentracji, wprost proporcjonalny do czasu spędzonego na treningu. Najgorzej było przy frisbee, bowiem łapanie dysków jest jej największym życiowym celem i bezkompromisową miłością. Rasta zaczynała każdy frisbowy trening z nakręceniem na 140%, a po dwóch minutach łapania 'dekli' stawała się wypompowaną dętką.<br /> Dlaczego piszę w czasie przeszłym? Bo wraz z wiekiem trochę się to u niej stabilizuje. Nadal jest sierściastą skrajnością, totalną nerwicą, ale mamy to już bardziej pod kontrolą niż kiedyś. Nie było łatwo, ale udało nam się przekierować niektóre zachowania na inne, akceptowalne - na przykład darcie japy i miotanie się na smyczy ('bo inne psy biegają po torzeeee a ja nieeeee!!!!! ja już muszę bieeeec!!!!') na szarpanie się smyczą/piłką.  <br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://1.bp.blogspot.com/-7UoR0EeTSsQ/UEouRGUImLI/AAAAAAAAAEQ/LW0h3V_p5Hc/s1600/rasthopka.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="208" src="http://1.bp.blogspot.com/-7UoR0EeTSsQ/UEouRGUImLI/AAAAAAAAAEQ/LW0h3V_p5Hc/s320/rasthopka.jpg" width="320" /></a></div> <span style="font-size: x-small;">(fot. Alicja Matejuk)</span><br /> <br /> <br /> Smok jest jak z innej bajki. Ma gdzieś ukryty przełącznik on/off, który działa niezawodnie. Nawet kiedy biega po domu, skacze po meblach i odbija się od ścian w pełnym pędzie - po wtrąceniu do klatki i zamknięciu za nim drzwiczek... zwija się w kłębek i odpoczywa. Ani sekundy nie poświęciłam temu, żeby wytłumaczyć mu, że w klatce należy być grzecznym, cichym i statycznym pieskiem - on tak po prostu ma. Zdążyłam się już do tego przyzwyczaić, ale na początku było to dla mnie niemałym szokiem!<br /> Przy pracy daje z siebie wszystko; cały świat zewnętrzny znika, zostajemy tylko my (i zabawka). Na placu w Sopocie zaskoczył mnie swoim zachowaniem - nagle zapomniał, że obawiał się obcych psów, sam leciał na głaskanie do ludzi, a w klatce - choć zgniatany przez wrzeszczącą jak zawsze Rastę! - był spokojny i opanowany. Zaś wychodząc z niej  - natychmiast zwarty i gotowy do działania.<br /> Do tego chłopak jest nie do zdarcia. Wrócił po pierwszym w życiu treningu agility (ponad trzy godziny na placu, tudzież w klatce, i dwie godziny w samochodzie) i biegał dalej.  <br /> <br /> Rasta przełączając się w tryb pracy całą sobą mówi, że oto spełnia się jej największe marzenie i zrobi wszystko, żeby mnie zadowolić. Smok pracę traktuje jak chleb powszedni, jest prawdziwym poczciwym robolem ;)<br /> Nie przekracza stu procent nakręcenia i pobudzenia (przez co nie przepalają mu się styki), ale też nie spada poniżej tej setki. Bawiąc się i ucząc go różnych rzeczy za każdym razem mam to samo wrażenie - że on to wszystko umie. Moim jedynym zadaniem jest więc dopasowanie komend do danego zachowania i ustalenie z nim tych par. Co mnie bardzo raduje, ma wbudowane zostawanie na starcie ;-)) sam mi je zaoferował i oferuje do tej pory. Jednak w tej kwestii jestem podejrzliwa i nie cieszę się zbyt mocno, żeby nie zapeszyć. Rastuch jest mistrzynią w robieniu głupich min i przybierania rozmaitych pozycji na linii startu - wygląda przy tym jak zwierzę, które dostało pałą po plecach. Ona nie może wytrzymać zostawiona przed pobiegnięciem toru, to jest silniejsze od niej :-)<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://2.bp.blogspot.com/-Qs3gTWdzQXY/UEov4vBwKmI/AAAAAAAAAFg/tRmxXu0zgGY/s1600/rastkaobi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://2.bp.blogspot.com/-Qs3gTWdzQXY/UEov4vBwKmI/AAAAAAAAAFg/tRmxXu0zgGY/s320/rastkaobi.jpg" width="212" /></a></div> <span style="font-size: x-small;">(fot. Kasia Jakubczyk)</span><br /> <br /> To zapewne nie wszystko, co obserwuję u moich psów, ale nie chcę się jeszcze bardziej rozpisywać, bo i tak każdy kto dobrnął do tego zdania w notce jest bohaterem i zasługuje na oklaski ;-) Na koniec jeszcze jedna rzecz:<br /> Rastka jako kilkumiesięczny szczeniak bardzo chciała być niezależna i dorosła. Często decydowała o sobie, miała własne zdanie na każdy temat. Czasami nieco mijałyśmy się w poglądach ;) Długo nie spuszczałam jej ze smyczy, a kiedy już otrzymała upragnioną wolność, to umierałam ze strachu i stresu. Gdybym dzień po przywiezieniu Rasty beztrosko puściła ją na podwórku - poszłaby zwiedzać świat i tyle bym ją widziała. Smok już od pierwszego dnia ze mną jest wpatrzony we mnie i nie opuszcza mnie na krok. Rasta to taka moja dobra kumpelka, Smoczysko jest małym synkiem. Pod pewnymi względami nadal jest bobasem. Rasta w jego wieku ogarniała już masę przeróżnych sztuczek, które łapała w lot. Jego nie mam sumienia dręczyć gamą komend, bo widzę, że całym sercem jest jeszcze niemowlęciem. Jednak kiedy się już czegoś nauczy, jest w tym niezawodny :)<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://1.bp.blogspot.com/-p_zLCpv3XOc/UEouTU4RXrI/AAAAAAAAAEo/XK15eRtGWus/s1600/smokija.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://1.bp.blogspot.com/-p_zLCpv3XOc/UEouTU4RXrI/AAAAAAAAAEo/XK15eRtGWus/s320/smokija.jpg" width="273" /></a></div> <br /> <br /> Podsumowując - kochane mam te zwierzaki. Pod wieloma względami są do siebie podobne, pod innymi różnią się diametralnie. Cieszę się, że mam je oba i mam nadzieję, że będzie nam się żyło tak dobrze jak teraz i coraz lepiej. Rasta przy tym małym dziecku jest prawdziwym profesorem, dobrą ciocią i przewidywalną przyjaciółką. Choć jeszcze niedawno łapałam się na tym, że chcę ją wnosić po schodach na rękach, jak to robiłam ze szczeniakiem ;-), to jednak na spacerach z nią, także tych 'pracujących', czuję się kompletnie inaczej niż podczas wyjścia na dwór ze Smokiem, który ma masę durnowatych pomysłów.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://1.bp.blogspot.com/-pn3l7wSOIC4/UEouRyET6WI/AAAAAAAAAEY/Tf_YplNz5eY/s1600/rastpieski.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://1.bp.blogspot.com/-pn3l7wSOIC4/UEouRyET6WI/AAAAAAAAAEY/Tf_YplNz5eY/s320/rastpieski.jpg" width="320" /></a></div> <br /> Dziękuję za wytrwałość. W nagrodę uraczę Cię, drogi czytelniku, szczerym (i nieco szczerbatym) Rastkowym uśmiechem, uchwyconym przez Kasię Jakubczyk:<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://2.bp.blogspot.com/-6uh9TV_Qb0k/UEovq4sGKNI/AAAAAAAAAFY/uPdmtVDK7Go/s1600/rastazeby.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="http://2.bp.blogspot.com/-6uh9TV_Qb0k/UEovq4sGKNI/AAAAAAAAAFY/uPdmtVDK7Go/s320/rastazeby.jpg" width="320" /></a></div> <br /> <br /> <br />

piękna Polka i chorwacki robotnik

Dzisiaj będzie o psach :-) Rasta wczoraj skończyła sześć lat. Duchem jest nadal co najwyżej nastolatką, ale wyraźnie bierze sobie do ser...

'Dzień dobry! Pan z Warszawy, spoza?'

<div style="text-align: justify;"> Od poniedziałku do piątku codziennie przejeżdżam przez Krakowskie Przedmieście i niemal za każdym razem mijam pewną dziewczynę, która z szerokim uśmiechem zaczepia takimi słowami nieświadomego podstępu przechodnia.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Dziewczę to dzierży w dłoni pakunek formatu a4, a w nim wkładki do butów. Mnie nie ma szans zahaczyć, bo przemykam szybciej, niż zdąży złapać na mnie azymut. Obserwuję jednak z zaciekawieniem, jak jej macki oplątują schwytanego osobnika. Do takiego sprytnego, wyrafinowanego i bardzo inwazyjnego działania trzeba mieć dar. A oprócz daru trochę bezczelności i profesjonalne wyszkolenie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Oto zbliża się ku niej przeciętny obywatel. Leci w jego kierunku, szczerząc zęby od ucha do ucha. "Dzień dobry! Pan z Warszawy, spoza?". Mężczyzna rzuca szybko "spoza" i mija ją, wyraźnie się spiesząc. Ale wtedy dziewczyna rozpoczyna frontalny atak. Wydobywa z siebie dźwięk świadczący o zachwycie - jakby właśnie znalazła dokładnie tego, kogo szuka. "Aaaach, to świetnie!" - i już wciska mu w rękę paczuszkę. Doskonały timing: ułamek sekundy po tym, jak facet bierze w dłoń 'podarunek' zatrzymuje się i mówi serdecznym tonem: "Mam coś dla pana. Proszę mi poświęcić chwilę!".</div> <div style="text-align: justify;"> Przechodzień, jak ta śliwka co wpadła w kompot, jest już ugotowany. Nie ma już odwrotu. Autobus mu ucieka, obiad stygnie, dzieci w przedszkolu płaczą, a pies w domu ściska pęcherz - teraz już nie może uciec. W ręku trzyma oferowane wkładki do butów, dziewczyna uśmiecha się do niego; jest wybrańcem, chcą mu dać prezent. W porządku - dzieci nie zające, pies niech trenuje wytrzymałość, a następny autobus zaraz przyjedzie. Nie może przecież zostawić teraz swojej nowej przyjaciółki.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Nie byle jaki to prezent. Dziewczyna opowiada o cudownych właściwościach wkładek do butów. Przeciwgrzybicze! Antypotowe! A ponadto oddychające, ultrawygodne, superkomfortowe i nadzwyczajnie trwałe. Doprawdy, że też Pan Bóg dokonał stworzenia tak idealnej rzeczy.</div> <div style="text-align: justify;"> To nie wszystko. Teraz dziewczę mówi przyciszonym głosem i z szelmowskim błyskiem w oku: WSZYSCY bowiem chcieliby mieć takie wkładki. To nie byle co - to towar luksusowy. Sprowadzony niedawno prosto z Norwegii, która jest pionierem w produkcji tego typu akcesoriów. W aptekach sprzedawany w cenie osiemdziesięciu dziewięciu złotych. Wiadomo, nie każdego stać na taki rarytas. Dlatego tylu ludzi chodzi smutnych, ze stopami zapoconymi i pełnymi odcisków.</div> <div style="text-align: justify;"> Przechodzień jednak, jako wybraniec!, stoi przed niepowtarzalną szansą zakupienia tychże wkładek za dwadzieścia dziewięć złotych. Dwa zestawy za pięćdziesiąt.</div> <div style="text-align: justify;"> Przechodniowi rzednie mina: zakupić? Dwa uciekające autobusy temu był przekonany, że stoi przed nim darczyńca (a właściwie darczyńczyni). Nie planował kupowania wkładek. Chętnie mógłby je przyjąć w prezencie, wobec nowo ujawnionej informacji zaczyna jednak się wahać. Próbuje oddać w ręce sprzedawczyni pakunek, ale ta cofa się, jednocześnie obdarzając go spojrzeniem kota ze Shreka. "Aaaaale jak to? Pan żartuje, dwadzieścia dziewięć złotych! To niewielki wydatek w perspektywie lat w zdrowiu i wygodzie dla stóp!".</div> <div style="text-align: justify;"> No tak. Ale to jednak trzydzieści złotych w portfelu mniej.</div> <div style="text-align: justify;"> Z drugiej strony... coś tam go w bucie ostatnio uciskało przy małym palcu...</div> <div style="text-align: justify;"> Nie no, trzy dychy za wkładki?</div> <div style="text-align: justify;"> Ale... w aptece trzy razy droższe... Na lekarza wyda więcej, jeśli faktycznie...</div> <div style="text-align: justify;"> Jednakowoż.....</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Odjeżdża trzeci z kolei autobus. Zupa już na pewno jest całkiem zimna.</div> <div style="text-align: justify;"> Wyobraźnia już postawiła mu przed oczami rodzinę włochatych, śmierdzących grzybów, zagnieżdżających się między palcami stopy. To ostatecznie przeważa szalę. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> "Dobrze, to ja je wezmę"</div> <div style="text-align: justify;"> "Świetna decyzja. Dwa zestawy, tak? Drugi pewnie dla żony?"</div> <div style="text-align: justify;"> "E... no... ja...."</div> <div style="text-align: justify;"> Boże, no przecież. Całe szczęście, że mu przypomniała. Wyszedłby na samoluba! </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> I już oddala się w kierunku przystanku, lżejszy o kilkadziesiąt złotych. Dziewczyna już łapie następnego nieboraka, którego pragnie obdarzyć przywilejem kupienia od niej zdrowia i urody, ukrytych we wkładkach.</div> <div style="text-align: justify;"> Dopiero w autobusie mężczyzna uświadamia sobie, że sprzedawczyni nie zapytała go nawet o rozmiar. To chyba nie był interes jego życia.</div> <div style="text-align: justify;"> Wzdycha ciężko i spogląda w szybę pojazdu. Widzi, jak jego przednie kopyto opiera się o uchwyt, a grzywa delikatnie faluje.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Kto z nas nigdy nie dał się zrobić w konia?</div>

'Dzień dobry! Pan z Warszawy, spoza?'

Od poniedziałku do piątku codziennie przejeżdżam przez Krakowskie Przedmieście i niemal za każdym razem mijam pewną dziewczynę, która z sze...

Witaj, szkoło - niewesoło. O edukacyjnych grach zespołowych.

<div style="text-align: justify;"> Jak dobrze być studentem. Do października mam labę, a potem.. taką samą labę plus <i>usystematyzowane przerwy odpoczynkowe pomiędzy treningami</i>, czyli zajęcia na uczelni. Mam na myśli ćwiczenia i seminarium. Nie mogę narzekać na uczelniane życie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Żeby jednak wyjaśnić, o co mi właściwie chodzi i dlaczego chwalę się paskudnym leserstwem :), należy cofnąć się kilka, a nawet kilkanaście już (o Boże, starość) lat wstecz. </div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> W szkole podstawowej - jak większość moich koleżanek z klasy - miałam same piątki i szóstki. Jednak im mniej czasu zostało nam wówczas do zakończenia pierwszego etapu edukacji, tym bardziej nerwowi stawali się nauczyciele. Coraz surowiej nas oceniali i tym samym natarczywie przypominali o zbliżającym się końcu świata. Nadchodziła Apokalipsa, ostateczny Sąd i chwila prawdy. Drżyjcie, szóstaki, bo oto już za miesiąc to, czego najbardziej się obawiacie. O nieboraczki, nie wiecie, co Was czeka - takich koszmarów nie mieliście nawet w najokrutniejszych snach. Oto nadchodzi..... test po szkole podstawowej!!!!</div> <div style="text-align: justify;"> Oooo tak. Nasze matematyczki i polonistki zachowywały się tak, jakby od wyniku tego testu miało zależeć całe nasze przyszłe życie. No i przede wszystkim - w gimnazjum miały skończyć się żarty! Tam będziemy tęsknie spoglądać w ubiegłe lata ukochanej podstawówki, marzyć o wyrozumiałości i swobodzie, jaka spływała do nas hektolitrami w poprzedniej szkole. Przed nami trzy lata coraz cięższej pracy nad rozwijaniem szarych komórek.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;">  Biedne szóstaki tydzień przed godziną zero nie mogliśmy już myśleć o niczym innym. Co tam koniec świata - niepowodzenie na teście jawiło nam się jako coś znacznie gorszego. Wreszcie nadszedł ten dzień; koledzy przyszli do szkoły zieleni na twarzach, dziewczyny prawie mdlały ze stresu. Udało nam się jednak stawić czoła i zwyciężyć rogatego potwora, wyciągającego do nas ostre pazury z cyfer, gryzącego datami historycznych bitew, wyjącego czytaniem ze zrozumieniem. Inna sprawa, że ów potwór okazał się ledwo wróbelkiem, ćwierkającym do nas czule i z sympatią.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ufff.</div> <div style="text-align: justify;"> Chcąc czy nie chcąc dobiliśmy do przystani, niepewnie zarzucając kotwicę w porcie o nazwie gimnazjum. Koniec beztroskiego dzieciństwa - oto dorosłość, trudne zadania, rosnące wymagania nauczycieli. Będzie bolało.</div> <div style="text-align: justify;"> Oj, będzie bolało...</div> <div style="text-align: justify;"> Oj, bę.... zaraz, zaraz. To już trzecia klasa? Nawet nie zauważyłam, kiedy to minęło. Gdzie ten płacz i zgrzytanie zębami, które miały towarzyszyć mi przed każdym sprawdzianem, gdzie to napięcie przed trudnymi do opanowania lekcjami???? Czy coś przegapiłam?</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Także ten etap był niczym w porównaniu z widmem matury w oczach <i>profesorów</i> ze szkoły średniej.</div> <div style="text-align: justify;"> Maturą gnębiono nas na różne wyrafinowane sposoby. Byliśmy jej więźniami. Etap życia <i>po maturze</i> przedstawiano nam jak upragniony, lecz odległy moment; niczym chwila, w której Syzyf cieszy się z wtoczenia głazu na wielką górę. Matura wyłaniała się zza każdego winkla, wystawiała głowę ze szkolnych umywalek, grała z nami na wuefie w palanta.</div> <div style="text-align: justify;"> Nauczyciele też <i>grali z nami w palanta</i>. Nie uczyli nas życiowo przydatnej wiedzy, ale zdawania egzaminu. Bo co z tego, drogi maturzysto-biologu, że obudzony w środku nocy potrafisz pięknie opowiedzieć o mechanizmie fotosyntezy. Co z tego, historyku, że przebieg bitew nie ma dla Ciebie tajemnic. Nic ci, polonisto, po swobodzie i polocie; porzucaj nadzieje! Zamknij swoją wiedzę na klucz... i celuj w klucz. Szablonowy, zabijający umysł schemat odpowiedzi, wymyślony przez którąś z <i>mądrych głów</i> i nie znoszący sprzeciwu. To twoje jedyne zadanie.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Wisława Szymborska (niech spoczywa w pokoju, a Anieli w niebie śpiewają dla Niej hymny pochwalne) wypełniła kiedyś anonimowo arkusz odpowiedzi z części wypracowania na egzaminie maturalnym. Pisała wypracowanie na temat swojego wiersza.</div> <div style="text-align: justify;"> Nie zdałaby.</div> <div style="text-align: justify;"> Rezolutna poetka! Myślała, że wie lepiej niż pomysłodawca arkusza, o czym jest fragment wiersza! Nic z tego, poetko; dwója! Nie jesteś godna dostąpienia zaszczytu nazwania się uczniem z wykształceniem średnim.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Śmieję się, ale jest to niejako śmiech przez łzy.</div> <div style="text-align: justify;"> Obecny system szkolnictwa zawiązuje młodym orłom skrzydła na supełek. Otwiera drzwi oświaty stadom kur. Szereg drobiu maszeruje ku wrotom uczelni wyższych. Pół biedy, jeśli zapukają do państwowych uniwersytetów - jest duża szansa, że odpadną nie ukończywszy nawet pierwszego roku. Jednak grzędy małych, nie-wiadomo-skąd-powstałych prywatnych szkół zapełniają się szybko... Tam sprytne lisy witają zastępy z otwartymi rudymi ramionami. W zamian za płaconą przez parę lat górę złotówek dają kurczakom w dzióbek papierek. I czasem niewiele więcej.</div> <div style="text-align: justify;"> Każdy półgłówek przy odrobinie (!) dobrych chęci, ewentualnie przy odpowiednio hojnie dawkowanym stękaniu osób trzecich, najczęściej rodzicielskim, może mianować się magistrem. O tempora, o mores!</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Tak nam, uczniom, wciąż wtłaczano, że będzie ciężko, trudno i męcząco. Pytam: po co? Czy nauczyciele odnajdują satysfakcję w straszeniu uczniów egzaminami? Czy - tak przecież nieodległe! - pokolenie naszych fizyków i historyków naprawdę przechodziło taką gehennę w zdobywaniu wykształcenia? A jeśli tak, to dlaczego my jej nie doświadczyliśmy, skoro uczyli nas właśnie oni...? Coś tu jest nie tak.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Moje liceum, kochana gdańska<i> dziewiątka</i>, naprawdę bardzo starała się spędzać uczniom sen z powiek. Dziwię się, że w celu zademonstrowania starań o jak najwyższy poziom nie zarządzono ustawienia drabiny na dachu szkoły. Niektórym nauczycielom pozostało na tyle dużo energii, żeby co lekcję uświadamiać nam, że  jego przedmiot jest przedmiotem absolutnie najważniejszym, bez którego nasze życie nie będzie miało sensu, bez którego wylądujemy pod mostem, a nasze mózgi, pozbawione pożywki, obumrą.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Na początku nauki w LO przeżyłam ciekawe doświadczenie. Wybrałam się do klasy biologiczno-chemiczno-(no właśnie)fizycznej. Przez dwa miesiące pierwszej klasy załapałam trochę łatwych piątek z biologii, zdobytych w pocie czoła trójek z chemii i cały rządek wesołych jedyneczek z fizyki (za nic w świecie nie umiem zrozumieć tego ostatniego przedmiotu i nauczyć się rozwiązywania zadań z dynamiki i innych magicznych dziedzin. Nadal łatwiej mi uwierzyć w to, że pomiędzy rozmówcami telefonicznymi biega krasnoludek, który przekazuje odbiorcy nadany komunikat niż w zawikłane teorie na temat impulsów i niewidzialnych fal). Jedyneczki uśmiechały się do mnie i machały serdecznie daszkami, a ja na ich widok dostawałam palpitacji. Długie godziny spędzałam nad zbiorem zadań - tych chemicznych, bo na fizyczne nie miałam siły nawet patrzeć.</div> <div style="text-align: justify;"> Wraz ze sto trzydziestą dziewiątą pałką z mechaniki powędrowałam do klasy politologiczno-historycznej i w niej szczęśliwie dotrwałam do matury. Tam czułam się zdecydowanie lepiej - to znaczy wreszcie nie czułam się osłem. Co prawda historii nigdy nie lubiłam, a mój mózg skutecznie opierał się wkuwaniu mniej lub bardziej ważnych dat koronacji, detronizacji, insurekcji, wojen i uchwał. Podobnie zresztą jak chemicznych wzorów, nazw cieśnin i krain geograficznych i innych rzeczy, które w przedbiegach klasyfikował jako 'niepotrzebne do szczęścia' i wyrzucał poza orbitę. Albo poza płaty.</div> <div style="text-align: justify;"> Nie to żebym była jakimś wyjątkowym pacanem. Ufam, że tak nie jest (fhewuofhuwgufiiufehd?). Od zawsze mam jednak świetnie wykształcony system trzech zet - szybko zakuwam, bezzwłocznie zaliczam i od razu zapominam. Bo materiał, który serwują nam w szkole, choćby nawet podany na najładniejszym talerzu - to jednak puste kalorie.</div> <div style="text-align: justify;"> Rozumiem, że w podstawówce warto uczyć się czegokolwiek; nazwy stolic krajów świata i właściwości pierwiastków chemicznych dobrze zasilają rozwijający się umysł. Jednak na dalszych szczeblach edukacji... hmm.  Ale co z tego. Mój kolega, gdy na lekcji chemii w liceum subtelnie poddał w wątpliwość sens rozmyślania o aldehydach, zwracając uwagę na fakt, iż jako uczniowie klasy historycznej zwiążemy swoją przyszłość raczej z przedmiotami humanistycznymi, skierował na siebie wrzaski rozjuszonej nauczycielki i minutę potem wyleciał z sali.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Ale w końcu przyszły upragnione studia. Etap oczekiwany z nadzieją, ale i ze strachem - a jakże! Przecież według licealnych wykładowców na studiach będziemy zarywać noce, tygodniami ślęczeć nad książkami.. Nie będziemy potrafili powiedzieć, jaki jest dzień tygodnia, bo całym naszym życiem będzie podręcznik; nasza skóra od niedoboru promieni słonecznych przybierze ziemistej barwy... </div> <div style="text-align: justify;"> Boże, kocham swoje studia. Zarwane noce zdarzają się tylko dobę przed egzaminami i tylko wtedy, kiedy przedtem nie raczę zainteresować się materiałem do opanowania. Na codzień mam jednak intelektualną wyżerkę. Językową ucztę. Na śniadanie polski z semantycznym musli, na obiad pierogi gramatyczne, na podwieczorek poetycka drożdżówka. Polski, polski, polski. Żadnej matmy, nic z fizyki! Wreszcie czuję, że <i>nie grają ze mną w palanta</i>. </div> <div style="text-align: justify;"> Nigdy nie lubiłam gier zespołowych.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div>

Witaj, szkoło - niewesoło. O edukacyjnych grach zespołowych.

Jak dobrze być studentem. Do października mam labę, a potem.. taką samą labę plus usystematyzowane przerwy odpoczynkowe pomiędzy treningami...

Kurtury trochę, czyli chrzest bojowy

Wspomniałam wczoraj, że samotne pływanie pośrodku jeziora to nauka szacunku dla potęgi natury. Głęboki, nieznany i nigdy nie dający się do końca poznać zbiornik z wodą, pełen roślin i zwierząt, z którymi wolałabym nie spotykać się w cztery oczy - a do tego wszystkiego poczucie, że tak naprawdę jestem zdana tylko na siebie. Płynę i staram się nie zapominać o tym, że <i>w razie czego</i> tylko spokój może mnie uratować. I że nie wszystko, na co wpływam i co mam okazję smagnąć czubkiem palców jest niebezpiecznym potworem, który tylko czai się żeby mnie zaatakować :-) <br /> Moje grzybnowskie pływanie w jeziorze było przyjemne i pożądane jeszcze z innego powodu - ze względu na towarzyszące okoliczności. Zazwyczaj bowiem ruszałam do wody po porannym treningu na rowerze.<br /> <br /> Kupiłam Gianta - swoją pierwszą, wymarzoną szosówkę - a razem z nim buty i pedały SPD. Co nastąpiło później, może domyślić się każdy, kto wie, na czym polega trudność opanowania jazdy w butach, które są wpięte w rower. Oto wyszłam ze swoim pięknym rowerem przed blok, z pewną nieśmiałością wpięłam buty w pedały, ruszyłam na rundkę honorową po (pustym, Bogu dzięki!) parkingu i.. mój Giant'cik szybko przestał być dziewiczo nienaruszony, gdyż już przy pierwszym łupnięciu na glebę dokonałam wygięcia kierownicy i przedziurawienia owijki.<br /> O moich mniej i bardziej spektakularnych spotkaniach z asfaltem można by pisać długo, ale nie o tym przecież chciałam. Wystarczy wspomnieć, że przez pierwszy szosowy tydzień na basenie poruszałam się tyłem blisko ściany, bo bałam się, że ktoś weźmie mnie za ofiarę przemocy domowej. W życiu nie miałam tylu siniaków naraz.<br /> Do czego jednak zmierzam: wszystkie te.. ekhm, <i>niepowodzenia</i> widział mój Wojtek-katastrofista i błagalnym tonem zwierzył mi się, że jeśli w ciągu kolejnych dwóch tygodni gdziekolwiek pojadę na tym rowerze sama, to on umrze na zawał już dziesięć minut po moim wyjściu z domu. Jako że zamierzam dożyć z nim spokojnej starości, a przejście zawału w perspektywie planowanych długich wycieczek i wyścigów rowerowych jest nam zupełnie zbędne - przystałam (nie bez żalu) na jego prośbę. Żeby nie było, że jestem taką miłosierną samarytanką, budziłam Go codziennie przed piątą rano i czterdzieści minut później stawaliśmy już pod blokiem, gotowi do drogi.<br /> Gleb było już coraz mniej, więc nadchodził moment pierwszej samotnej wycieczki. Nie sądziłam jednak, że wobec tego, co przyjdzie mi przeżyć podczas wakacji na Kaszubach, jeżdżenie pętli po podwarszawskich wioskach - nawet w godzinach szczytu - wyda mi się relaksem równym leżeniu na dmuchanym pontonie w ciepłym morzu z drinkiem z palemką w dłoni.<br /> <br /> Jezu Chryste.<br /> Pamiętam, co rzuciło mi się w oczy po przeprowadzce na stałe z Gdańska do Warszawy. Po pierwsze - brak dresiarzy, w pojedynkę bądź w skupiskach, zawsze jednak wywołujących pewien rodzaj dyskomfortu i mocniejsze ściśnięcie kieszeni, w której spoczywa telefon komórkowy czy portfel. Po drugie, być może mające bezpośredni związek z poprzednim - fakt, że stojąc na światłach przed przejściem dla pieszych można spokojnie wejść na ulicę, gdy czerwone światło zmieni się w zielone. Szybko zauważyłam, że w przeciwieństwie do trójmiejskich kierowców, Warszawiacy zatrzymują swoje samochody na czerwonym świetle. <br /> Serio. Tyle się zewsząd słyszy, że w stolicy jeżdżą jak wariaci, spieszą się i przez to na ulicach jest niebezpiecznie. W porządku - może faktycznie się spieszą - w Warszawie nie tak łatwo znaleźć się szybko na drugim końcu miasta. Ale z reguły pamiętają w tym pośpiechu, że mają drogi samochód i określony limit w ubezpieczalni. I że obok ktoś może spieszyć się jeszcze bardziej, a przez to mniej uważać na to, co się dzieje wokoło.<br /> (Niechlubnym wyjątkiem wśród Warszawiaków są kierowcy autobusów, którzy najwyraźniej pragną delektować się dźwiękiem chrupiącego pod kołami rowerzysty. Lubią wciskać cyklistę między pojazd a krawężnik albo wyprzedzać go, po czym natychmiast zwalniać, otwierać okno i drzeć się 'na choooodnik!!!!!'. Jednym z ich ulubionych manewrów jest też niespodziewane odjeżdżanie z zatoczki przystankowej (oczywiście bez kierunkowskazu, bo po co - migacz tylko oddala od <i>schrupania</i> rowerzysty, a autobus głodny przecież, dawno nie jadł obiadu), gdy tylko rower zjeżdża na lewy pas.)<br /> <br /> Kierowca ze mnie żaden. Zdałam egzamin na prawo jazdy już prawie trzy lata temu i do tej pory przejechałam może ze dwadzieścia kilometrów - w tym jakieś siedemnaście wtedy, kiedy byliśmy z Wojtkiem na jakiejś uroczystości, na której W. dawał się skusić na kieliszek wysokoprocentowego napitku, a ja robiłam za kierowcę na powrót do domu. Zazwyczaj chodziło o imieniny Dziadka (ów ma w zwyczaju szybkie upijanie towarzystwa przy stole - pierwsza pada Babcia, która podobnie jak ja upija się już samym zapachem alkoholu). Dziadkowie mieszkają około siedmiu kilometrów od nas - i dobrze, że tylko tyle. Wystarczy, że na odcinku kilometra zaprezentuję swoje umiejętności za kierownicą i Wojtek-pasażer już jest całkowicie trzeźwy. Powiedzmy, że sytuacja i instynkt przetrwania tego od niego wymagają.<br /> Być może kiedyś okoliczności zmuszą mnie do opanowania umiejętności poruszania się autem po mieście i nie będę zagrożeniem na drodze (szczerze sobie tego życzę, jako że te 'okoliczności' znaczą mniej więcej tyle, co mieszkanie w domu z ogrodem gdzieś na przedmieściach lub na wsi). Na dzień dzisiejszy jednak bardzo cieszę się, że na rowerze radzę sobie lepiej :-) Zwłaszcza że w obliczu zakorkowanych ulic oraz zatłoczonych i spóźniających się autobusów rower jest wyjściem wprost idealnym (latem) lub przynajmniej bardzo dobrym (zimą, gdy zamarzają paluszki, nos przybiera barwę buraka i spodnie przymarzają do ciała).<br /> <br /> Ale o czym to ja... No właśnie. Znowu wyszła mi 'krótka dygresja' na parę stron.<br /> <br /> Zmierzam do tego, że jako rowerzystka, pomykająca regularnie po - jakby nie patrzeć całkiem ruchliwych - drogach warszawskich myślałam, że nie są mi już straszni pędzący kierowcy, wymuszający pierwszeństwo, wyprzedzający mnie na rondzie i skręcający zaraz w prawo itd. Rzeczywistość jednak okazała się miażdżąco (na szczęście nie dosłownie) inna.<br /> <br /> Mieliśmy w Grzybnie pętlę. Pętla ta miała w sumie niewiele ponad 30 km - czyli malutko, nawet jeśli weźmiemy pod uwagę dające popalić ukształtowanie terenu. Niezliczoną ilość razy obiecywałam sobie, że tym razem pojadę dwie albo trzy pętle - za każdym razem po pierwszej nie miałam już siły psychicznej i determinacji do tego, żeby znowu pchać się na te same ulice. Za bardzo cieszyłam się z tego, że udało mi się wyjść bez szwanku z tych trzydziestu kilometrów. Że nadal żyję i mam wszystkie odnóża.<br /> Droga wyglądała tak: po wyjechaniu z Grzybna wyjeżdżaliśmy na asfaltową drogę, po której jeździły głównie samochody osobowe. <u>Bardzo spieszące się</u> samochody osobowe, kierowane przez Kaszubów, którzy - proszę mi wybaczyć to śmiałe przypuszczenie - swoje dokumenty, uprawniające do kierowania pojazdem, kupili chyba na Allegro. Pierwsze 12 km jechaliśmy sobie pomiędzy wyprzedzającymi nas 'na styk' autami, po czym skręcaliśmy do Żukowa, gdzie zaczynała się prawdziwa zabawa. Kiedy udało nam się przecisnąć przez korek (chodnikiem, między pieszymi - nienawidzę tego, a na szosówce nie znoszę tego podwójnie; szerzej napiszę o tym następnym razem) wpadaliśmy na ulicę, na której mniej więcej co minutę wyprzedzała nas jakaś ciężarówka. Wszystko byłoby spoko, gdyby z naprzeciwka nic nie jechało. Niestety ruch w obie strony był na tyle natężony, że kilka razy miałam całkiem poważne i uzasadnione wrażenie, że tym razem się nie uda. TIRy wyjeżdżające sobie na czołówkę i zjeżdżające na swój pas niemalże dotykając się lusterkami - to jest coś. Co tam skoki na bungee, przejażdżki Monster Truckami i loty ze spadochronem - przedostanie się którąś z 'naszych' krajówek wystarczająco podniesie adrenalinę każdemu amatorowi mocnych wrażeń.<br /> Najbardziej nie polecam przejazdu drogą nr 20, prowadzącą z Kościerzyny do Gdyni. Na nasze nieszczęście mieliśmy okazję trafić na nią wczesnym popołudniem w dzień roboczy - i niespecjalnie mieliśmy inną możliwość jak tylko tę, żeby jakoś dojechać nią do Egiertowa. To było najbardziej ekstremalne 6 km na rowerze, jakie dane mi było przeżyć. Obrazu rozpaczy dopełniał wiejący z dużą siłą wiatr, który potęgował wrażenie niebezpiecznego zmniejszania dystansu między naczepą a kierownicą roweru. Całe dzieciństwo przemknęło mi przed oczami, a Wojtek później powiedział mi, że byłam nachylona do tych TIRów pod takim kątem, że gdybym to zobaczyła, to zsiadłabym z tego roweru i prowadziła go do końca wycieczki. Przez całą drogę myślałam tylko: "na prawo, przewracaj się na prawo, przewracaj się na prawo...".<br /> Aż trudno mi uwierzyć w to, że właśnie na takich drogach przyszło mi odbyć pierwszą samotną wycieczkę na szosówce. Wobec tego wydarzenia niebezpieczeństwo przejazdu po warszawskich ulicach i wspomnianych wcześniej podwarszawskich wsiach zdecydowanie się dewaluuje. Chrzest bojowy zaliczony - utrzymałam pion między tirami, z podłożem spotkałam się tylko raz (morał: rower szosowy NIE przejedzie po głębokim piasku w lesie..lol :-)), obsługa pedałów spd już nie wydaje mi się czarną magią. Świetlana przyszłość przede mną, nie ma co ;-)<br /> <br /> Proszę mi więc wierzyć - późniejsze oddawanie się w pnącza wodorostów i gościnność rybek w Jeziorze Białym należało do przeżyć raczej uspokajających. Przynajmniej do momentu, kiedy wpadałam na 'białego potwora', zachłystywałam się wodą i przyspieszonym rozpaczliwcem popylałam do brzegu... Kto wie, czy ten obiekt nie był równie niebezpieczny i nieprzewidywalny co wielki MAN albo inna Scania.<br /> <br /> Tak czy owak - człowiek jednak jest malutki. Zarówno w konfrontacji z kilkutonową ciężarówą, czy z głębią otwartej wody: jest drobinką. <br /> <br />

Kurtury trochę, czyli chrzest bojowy

Wspomniałam wczoraj, że samotne pływanie pośrodku jeziora to nauka szacunku dla potęgi natury. Głęboki, nieznany i nigdy nie dający się do k...